terug_naar_homepage
login_linkspoot
mols

Ik was altijd eerst een 020’er, daarna een Amsterdammer, dan Michael en uiteindelijk zelfs hún Michael. Dat vind ik wel mooi.

Was getekend: Michael Mols.

Rake woorden.

De koning van de draai heeft gedurende zijn loopbaan bewezen dat de gemiddelde harde kern supporter niet altijd tot de eendimensionale, ongenuanceerde schreeuwmachine behoort zoals de media graag doen geloven. Een Amsterdamse speler kan best populair worden in Rotterdam, Den Haag en Utrecht.
Je moet gewoon een aardige kerel zijn, sproeten hebben en Michael Mols heten.

De gestopte spits had veel meer uit zijn carrière kunnen halen. Oliver Kahn en een tere ziel hebben een succesvoller cv gedwarsboomd. De eerste schopte Mols’ knie in de Champions League - eindelijk was het hoogste podium bereikt - vakkundig aan gort. De tweede bracht licht in de schijnheilige voetbalwereld, trainers echter vreesden de mentale weerbaarheid van de technicus.

Daarom speelde Mols drie seizoenen topvoetbal in Utrecht. Omringd door spelers als Nwakire, Nascimento, Scharrenburg en Sebwe. Bekwaam in het onderuit glijden terwijl er een bal in de buurt was, diezelfde bal naar iemand met hetzelfde shirt spelen bleek meestal te veel gevraagd. Des te knapper was het dat Mols zich in dit belabberde team opwerkte tot international.
Zijn populariteit in de Domstad bereikte ongekende hoogtepunten. Mols bleek op goals te rijmen.

Het was in die periode dat Mols genomineerd werd voor het Voetballer van het Jaar Gala. De KNVB had bedacht dat het wel leuk zou zijn wanneer Andre van Duin in de rol van Meneer Wijdbeens de drie kandidaten voor een tv-programma thuis zou interviewen. Bij twee kandidaten, hun namen zijn me ontschoten, bleek het vooroordeel jegens voetballers uit te komen. Grote trendy woning, modelvriendin en teveel vrije tijd. Toen kwam het filmpje met Mols. Zijn lieve, gezette echtgenote opende de voordeur van een rijtjeshuis in Amsterdam. Michael was even boodschappen doen. Even later kwam hij binnen. Spijkerjack, bosje bloemen in de hand. Bescheiden lachend gaf hij de bloemen aan zijn vrouw.
Volgens haar deed hij dat wel vaker.

Na zijn ernstige blessure bij de Glasgow Rangers werd Mols nooit meer de oude. Een terugkeer in Utrecht werd een fiasco. De aanvaller bleek niet meer de koning van het veld, bovendien werd hij na een forse dreun op het hoofd van Graafschap - speler Milan Berck Beelenkamp voor meerdere wedstrijden geschorst. Mols wilde stoppen, maar de liefde voor het spel dreef hem richting ADO Den Haag. De supporters van Midden Noord sloten hem al snel in de armen. Tot ieders verrassing volgde een transfer naar Feyenoord, waar Mols de twijfelachtige eer van pinchhitter kreeg toebedeeld. 

Bij die club nam Mols afscheid. Twee dramatische seizoenen werden in stijl afgesloten met een 0-4 thuisnederlaag tegen NAC. Dat de woedende Feyenoord - fans na afloop toch bleven zitten, was te danken aan een rasechte Amsterdammer.
Michael Mols werd, zoals in zijn gehele carrière, luidkeels toegezongen.

copyright by © giro