terug_naar_homepage
login_linkspoot
Oranje boven: Geschiedenis

Jack van Gelder mist Nederland.
Hij krijgt niets mee van de Oranje volksfeesten die zich deze dagen afspelen. Het voordeel van de grote afstand: je wordt zo lekker sentimenteel. Als zijn gast tien seconden zwijgt is Jack er als de kippen bij: Zie ik daar een traan? Hebben jullie ook zo’n kippenvel? Toch iets van ontroering?
Alleen Piet de Visser valt niet op emotie te betrappen, maar die is dan ook nog nooit tien seconden stil geweest. Tijdens zijn schreeuwmonologen kijken de andere gasten elkaar meewarig aan. Nog steeds denkt Piet de Visser dat Nigeria zondag de finale speelt. 
Op het andere net valt er meer te lachen. Geen Ruud Krol die onverstaanbare oneliners over tafel gooit, wel Gerard Joling die een paar grappen over homoseks mag maken. Derksen en Van der Gijp werken verslavend; ondanks de volslagen onjuiste analyse van Dirk Kuyt en zijn misplaatste opmerkingen over Maradona steelt Derksen dagelijks de show, om over Van der Gijp nog maar te zwijgen. De trouwe kijker is het opgevallen: al zijn voorspellingen komen uit en je zou bijna hopen dat Spanje met sierlijk combinatiespel de finale met 6-0 binnensleept.

Ware het niet dat Naranja Mecanica ditmaal eens niet figureert op een eindtoernooi. David Winner mag een nieuw boek gaan schrijven; Brilliant Orange is wellicht verleden tijd. De auteur koppelde het rijke culturele leven van Nederland aan het stranden in schoonheid op eindtoernooien. Nederland speelde te mooi om te winnen en misschien was dat ook de bedoeling: l’art pour l’art en grinniken om dat lelijke team dat aan het eind met de cup staat te zwaaien. De basis die in ’74 is gelegd maakt dat een Argentijnse taxichauffeur zijn tranen lastig kan bedwingen wanneer blijkt dat zijn passagier uit Holland komt, en een Britse auteur als David Winner zich zelfs tijdelijk in Nederland vestigde om dat landje proberen te begrijpen.
Het maakte ook dat Nederland op voetbalgebied als lachertje door het leven ging.

In de sportgeschiedenis zal dit tijdperk afgebakend worden door één naam: Lambertus van Marwijk. Niet Cruijff, Van Basten, Van Gaal of Hiddink zorgde voor een kentering in het denken van Oranje, maar een zelfbewuste man uit Deventer. Hij heeft ervoor gezorgd dat het schoonheidsideaal verleden tijd is en Nederland niet langer als mondiale loser door het leven gaat. Met zijn rustige uitstraling, prachtige kop, gevoel voor humor, goede staf en tactische vermogen zorgt deze trainer ervoor dat zijn talentvolle spelersgroep in alle rust kan werken aan een missie. En dat alle analyses en meningen van zogenaamde kenners nog lachwekkender worden dan ze al waren.
En dat mensen in grachten springen en volksfeesten losbarsten.
Deze man maakt ons getuige van geschiedenis.

copyright by © giro