terug_naar_homepage
login_linkspoot
Foppe

Misschien ben ik de enige Nederlander, maar ik heb het niet zo op Foppe.
Een beetje de nuchtere Fries uithangen maar stiekem ernstig aan zijn imago werken. Niet van poespas houden maar wel met Jan Joost van Gangelen in een bubbelbad duiken.

Een vakman, dat is hij zeker. Twee keer achtereen werd hij Europees kampioen met de beloften van Oranje. Dat was nog nooit een trainer gelukt. Sterker nog, Jong Oranje was altijd het meest trieste gezelschap van de Nederlandse voetbalvelden. Meestal kwam de ploeg in het nieuws wanneer Theo Janssen een teamgenoot in het water duwde, of als er weer eens iemand bedankt had met als reden geen zin.
Of wanneer er verloren werd van Jong Luxemburg natuurlijk.

Foppe bracht hier verandering in. Het team kreeg een gezicht. Jongens vonden het een eer wanneer ze het Oranje shirt mochten dragen. Foppe bleek best een toffe peer, ondanks het leeftijdsverschil kwam hij de jongens regelmatig tegemoet en verraste hij bijvoorbeeld met een optreden van Ali B (voor mij nochtans een reden om nooit, nooit meer terug te keren in het trainingskamp doch smaken verschillen). Ook qua voetbal klikte het. Oer-Hollandse degelijkheid hield achterin de poorten gesloten, swingende samba spelers swingden in de aanval. Af en toe werd er wel eens een speler van Heerenveen voorgetrokken (Jong-A-Pin die Pieters een tijdlang op de bank hield), maar Foppe kwam er mee weg. Er werden prijzen gepakt en de rel die ontstond nadat het merendeel van de groep met Surinaamse in plaats van Nederlande vlaggen zwaaide werd vakkundig in de kiem gesmoord.

Vanwaar dan toch mijn scepsis tegenover Foppe? Misschien omdat de meeste vrouwen die ik ken hem een leuke man vinden? Omdat hij tegenwoordig quasi grappig probeert over te komen in de filmpjes waarin de spelers de zweetmeter om de arm hebben?

Misschien viel Foppe door de mand na zijn dubieuze collegialiteit jegens Gertjan Verbeek. Een man naar mijn hart. Foppe was niet te vervangen, zei iedereen.
Foppe was wel te vervangen, hij droeg een oude jeans, slippers en had haar tot in zijn nek. Niet echt het representatieve type waar Foppe altijd zo gecharmeerd van was. Stiekem had Foppe er niet heel erg mee gezeten als de jaren Verbeek minder succesvol waren verlopen dan de geschiedenis ons leerde. Het voetbal was namelijk beter dan ooit tevoren. Toen de golfkenner Yme Kuiper zich op advies van Riemer en Foppe had ontdaan van Verbeek werd het helemaal leuk. Heerenveen steeg boven zichzelf uit, de ene gala voorstelling volgde de andere op. Het publiek reageerde verontwaardigd op het besluit van de directie. Dat stak Foppe.

In een gesprek met Het Gesprek (die ene kijker was ik) kwam Foppes ware aard naar boven. Hij spuwde zijn gal bij Frits Barend en Ton Boot. Verbeek was niet representatief genoeg, spelers als Zuiverloon boekten geen progressie en te vaak ging Verbeek naar links waar het bestuur rechtsaf sloeg.
De logische ophef omtrent het interview werd rap de kop in gedrukt. Foppe had het niet zo bedoeld, kreeg Verbeek te horen. Deze haalde zijn schouders op en tekende een contract bij Feyenoord.

Dit is zeker een reden geweest om aan Foppe te twijfelen.
Maar de echte oorzaak volgde verleden week. Foppe had nieuws: hij had ernstig getwijfeld om naar Peking te gaan na het lezen van een artikel over de misstanden aldaar. Vergeeft u mij, maar sporters die zeggen te twijfelen maar die toch gaan verdienen het geminacht te worden. Deze mensen stellen niets voor, die moeten hun mond houden. Die moeten sporten en zich niet met politiek bemoeien. Heb je hart voor de zaak, kom dan met een Freek en Bram boycot. Maak een statement en breng een offer. Maar je sociale insteek tonen middels een loos dreigement, dat is vragen om een vergelijking met Balkenende.  En daar is eigenlijk alles wel mee gezegd.

Succes in Peking Foppe.

copyright by © giro