terug_naar_homepage
login_linkspoot
Schijnbeelden

Ik zit op een Grieks eiland in de zon. Het is half vier ‘s middags. Misschien wel het mooiste tijdstip van de dag, vooral op een Grieks eiland in de zon. Er is geen tv, geen internet, geen krant en geen mobiel. Wel muziek: prachtige albums van Tom Waits, Lieven Tavernier, Spinvis en Tom Russell komen voorbij. Net als de ober, die komt vragen of ik nog een whisky wil.

Er zijn opvallend veel Nederlanders op het eiland. De economische crisis is blijkbaar diep doorgedrongen tot ons land. De laatste Griekse euro’s worden weggezopen, klinkend op een kabinet om je vingers bij af te likken. De vele Nederlanders klitten samen. Enkele mannen praten over voetbal. Ajax is kampioen geworden.

Volgens de mannen maakt hun club volgend jaar een kans in de Champions League. Duidelijk Ajax - fans. Je weet zeker dat ze nooit een stadion bezoeken. Misschien zijn ze een keer met een bedrijfsuitje in de Arena geweest. Toen zette Henk nog de wave in. Typisch Henk. Op kantoor doet hij ook altijd onverwachte dingen. Jammer dat dit hem inmiddels een scheiding - en mogelijk een strafblad -  heeft opgeleverd.

Frank de Boer blijkt de grote man in Amsterdam. Iemand die altijd zichzelf is gebleven. Een vreemde uitspraak, waarmee bedoeld wordt dat iemand zich  - ondanks de omstandigheden - normaal is blijven gedragen. Dat lukt niet iedereen. Ik denk aan Freek Vonk, die dierenvent van National Geographic die bij DWDD altijd met een nog net niet uitgestorven wurgslang om zijn nek aanschuift. Eerst een leuke gozer die van beesten hield, inmiddels zo irritant de freak uithangend dat heel Nederland hoopt dat hij Bokito een keer tegen het lijf loopt.

Volgens de Nederlandse mannen is Frank de Boer zich blijven focussen op voetbal tijdens de bestuurlijke chaos in Amsterdam. Klopt, maar zijn elftal niet: die periode werd er wekelijks verloren. Pas op het eind ging zijn team winnen. Toen was het op bestuurlijk niveau weer rustig. Had Van Basten maar zoveel krediet gehad. Hij werd met pek en veren de Arena uitgejaagd. Blijkbaar vindt het publiek Frank de Boer meer een echte Ajacied. Dat hij als speler al muitend en procederend weigerde ooit nog een wedstrijd voor Ajax te spelen zijn de meeste mensen reeds vergeten. Die werkelijkheid heeft plaats moeten maken voor het beeld: dat van Frank de Boer als clubman, prachtig mens en goede trainer. Die altijd zichzelf blijft.

Ik vind het allemaal prima. Mijn club is Utrecht, dus laat ik eerbiedig zwijgen. Gelukkig is de zomerstop begonnen, bedenk ik me - terwijl de tijd langzaam doortikt op het eiland en de Nederlandse mannen een grap maken met de Griekse ober. Die snapt er geen flikker van, maar schaterlacht het uit. De zon zakt in een zee die schittert. 
Alles is oké, zingt Spinvis, en ik bestel nog maar een whisky.

copyright by © giro