terug_naar_homepage
login_linkspoot
Oranje boven: Proloog

Bij muzikanten vind ik het altijd wel wat moois hebben, die arrogantie. Fans voor 60 euro een kaartje laten kopen, ze veel te lang laten wachten in de stromende regen, om vervolgens drie nummers af te raffelen en weer in een privéjet te stappen. Gek genoeg heb ik dat met voetballers totaal niet. Als een voetballer zich arrogant opstelt hoop ik altijd dat hij een been breekt. Ik kan daar niets aan doen.

U weet waar ik op doel. Bij de training van Oranje hadden diverse jongetjes zich verzameld om een handtekening te bemachtigen van een international. De spelers in hun dikke bolides echter scheurden de fans voorbij. Slechts Wout Brama en Dirk Kuyt stopten. Brama omdat hij hoopte dat iemand hem herkende, Kuyt omdat hij altijd en overal tijd maakt voor zijn fans.

Nigel de Jong stopte ook, maar dat was omdat hij een nieuwe auto heeft. Hij wilde deze tonen aan de pers. Toen een jongetje zijn auto toucheerde vond Nigel het nodig om daar iets van te zeggen. Het was geen slip of the tonque, hij was zich maar wat bewust dat de camera’s draaiden. Dat ene moment toonde direct aan waarom wij geen wereldkampioen worden. Het Adri van Tiggelen-effect. Simpele waterdragers, die blij mogen zijn als mascotte te fungeren, gaan denken dat ze een belangrijk rol binnen het elftal vervullen.

Moeten we voor die gast gaan juichen? Ik vraag het mezelf steeds vaker af. Vanwaar die sympathie enkel omdat iemand uit Holland komt? Je merkt het ook met Bayern München. Normaliter de club die symbool staat voor lelijkheid, domheid en commercie. Iemand zegt Schweinsteiger en de rest begint te lachen. Doe voor de grap een Bayern-shirt aan op vakantie en je wist zeker dat je een glas in je nek kreeg. Maar nu is Van Gaal de trainer. En dat is een Hollander. Die prijzen wint. Blijkbaar vervult het Nederland met trots, en ben ik de enige die me kapot schaamt wanneer Van Gaal weer als een zwakzinnige volksmenner het volk onderspuugt. Wat moeten Duitsers wel niet van ons denken?

De geleverde prestaties van de trainer zijn bewonderenswaardig. Zijn houding buiten het veld maakt dat men Van Gaal later zal herinneren als dorpsidioot in plaats van goede trainer. Het is een typetje geworden. Journalisten lachen zich kapot wanneer Van Gaal door het lint gaat. Het was een verademing om te zien hoe Huub Stevens, toch ook geen rustige jongen, zich gedroeg na de titel met Red Bull Salzburg. Glimlachend werd hij gehuldigd in het centrum van de stad. Een speech was niet nodig. Het feest was voor de fans.

Ik hoop dat Bert van Marwijk, een van de normaalste mensen uit de voetbalwereld, het zijn spelers iedere dag voorhoudt. Gewoon normaal blijven doen. Van Marwijk is niet saai, het is een leuke vent, een vakman die probeert zijn werk naar eer en geweten uit te voeren. Dat moeten zijn spelers ook. Binnen de lijnen, door te schitteren op een dusdanig niveau dat een titel tot de mogelijkheden behoort. Buiten de lijnen, door zich ondanks hun status als kampioen te gedragen. Wat kleine jongens van een handtekening voorzien: het was een mooie start geweest.

copyright by © giro