terug_naar_homepage
login_linkspoot
Barry

Het is tijd voor een ode aan ’s lands beste voetballer, de man zonder sterallures die toch een vedette is, de man die als enige recht heeft op de titel gek en geniaal, de man met het gouden linkerbeen die godzijdank nog een seizoen op de Nederlandse velden te bewonderen is: Barry van Galen.

Wie Barry van Galen ziet voetballen ziet bij vlagen Willem van Hanegem. Wandelend rond de middencirkel, wachtend op de bal, die altijd komt, want lui zijn ze niet, dit soort grootheden, ze zíen het gewoon goed. Als de bal aangenomen wordt ligt de bal in één keer stil, liefst gestopt met de buitenkant van de linkervoet. Als de bal al aangenomen wordt, want vaak is daar in één keer die splijtende pass, buitenkant links, uiteraard, die defensies ontwricht en feilloos aangeeft dat het lek eigenlijk heel doorzichtig was - alleen niemand zag het.

Wie verder kijkt naar Barry van Galen ziet Eric Cantona. Gek en geniaal. Het zo helder schijnende licht kan abrupt doven; de tol voor het ultieme talent wordt betaald middels een tackle van achteren, waar niet alleen de spelers op het veld, maar ook miljoenen tv-kijkers getuige van zijn. Barry krijgt rood en een karrenvracht kritiek, die hem koud laat. Maar dat hij zijn spelers, zijn coach en zijn supporters heeft gedupeerd, dat doet hem wel degelijk pijn.

Dus laat Barry de volgende keer, wanneer hij na zijn schorsing logischerwijs weer in de basis wordt opgenomen, maar weer eens zien dat een elftal met hem vele malen beter functioneert. En als twaalfduizend fans in Enschede bij elke actie van Van Galen met een rode kaart zwaaien, gaat hij alleen maar beter spelen. Hij provoceert niet, hij legt niet zijn vinger op de mond, grijpt niet naar zijn geslachtsdeel, schopt geen ballen richting tribune. Wat hij wél doet is scoren, tegenstanders poorten en assists geven.

Ook privé voldoet Barry, tegen wil en dank, aan het profiel van vedette. Zo kwam hij onlangs in het nieuws vanwege betrokkenheid bij een vechtpartij op de kermis. Barry’s commentaar: Mijn broer lag op de grond en werd geslagen, dan is het toch logisch dat ik iets doe.
Net gescheiden van zijn vrouw was hij goudeerlijk toen hij zei dat hij sinds de scheiding eigenlijk alleen maar beter is gaan voetballen. Het enige probleem was het huishouden, meldde hij. Koken kan hij niet, dus gaat hij meerdere avonden per week op visite bij zijn vader, die bruine bonen voor zijn zoon en zichzelf bereidt. Toen hem gevraagd werd wat er tijdens het eten gezegd werd luidde het antwoord: Niets.

De kracht van het zwijgende woord, opnieuw kan een vergelijking met Willem niet uitblijven. Van Galen, die in de studio het filmpje bekeek, toverde een brede glimlacht op zijn gezicht.

Vele interlands, vele prijzen, ze zijn aan Barry voorbijgegaan. Het als – verhaal blijft hem achtervolgen. Wat als hij eerder Co Adriaanse had ontmoet? Wat als hij onder Huub Stevens Roda JC kampioen had gemaakt? Wat als Van Basten eerder bondscoach was geweest?
Of: wat als hij nog nooit een rode kaart had gehad? Wat als tegenstander Richard Stricker niet in coma was geraakt tijdens een duel? Wat als Van Galen geen lastige jongen was geweest?
Het zijn discussies die vaak gevoerd worden, behalve door Barry zelf. Barry wil lekker voetballen, en is dankbaar dat hij op zijn leeftijd alsnog deze successen mee mag maken. Successen waar hij recht op heeft. Hij geniet er intens van.

Donderdagavond. Het is mooi om te zien hoezeer ook zijn medespelers hem het succes gunnen. AZ heeft thuis de volgende ronde bereikt tegen topclub Villareal. In de rust is Van Galen gewisseld, zoals hij bijna heel het seizoen al voortijdig wordt gewisseld door zijn coach. Een doorslaggevende rol heeft hij niet kunnen spelen. Toch werd er na afloop in de kleedkamer maar één lied gezongen, bestaande uit drie woorden: Barry van Galen. Hossende spelers, halfnaakt, halfnat. Met als middelpunt een reeds omgeklede Van Galen.

Opnieuw was daar die glimlach.

copyright by © giro