Al meer dan vijftien jaar kom ik in Stadion Galgenwaard. Met een groepje zitten wij op de eerste twee rijen van de Bunnikside. Sinds lange tijd worden wij vergezeld door een rasechte Utrechter -ruwe bolster, tatoeages, type Di Canio- en zijn zoontje. Nadat we elkaar de afgelopen jaren in stilte gedoogd hadden, werd het tijd voor een woordenwisseling. Hij nam het initiatief. Lijdend voorwerp was de rechtsback van FC Utrecht. ‘Altijd die tering Van der Maarel. Verrekte teringmongool. Kutpinda.’ ‘Van der Maarel tyfushond!’, voegde zijn zoontje toe. Daarna bleef het weer een tijdje stil.

Het zoontje -ik schat hem een jaar of tien- mag schaamteloos tekeer gaan bij zijn club. Slechts één keer werd zijn vader boos, toen het mannetje achter elkaar ‘Bossen je moeder is een vuile teringhoer’ schreeuwde. Dat lag blijkbaar gevoelig. ‘Als je nu godverdomme je kop niet houdt sla ik hem dicht’, schreeuwde de man. ‘Hou zelf je bek!’, schreeuwde het zoontje terug. Naar de wedstrijd keken we al lang niet meer.

Bij ijzige temperaturen heeft de jongen vaak alleen een trui aan -geen jas, laat staan handschoenen. Tijdens de koudste zondag van dit seizoen, ergens in december, voelden wij ons verplicht kledingstukken ter bruikleen aan te bieden. Het voetbal is al niet om aan te zien, een sterfgeval net naast ons was wel het laatste waar we op zaten te wachten. En gelet op de blauwe kleur van zijn gelaat, het trillende lichaam en het opvallende gebrek aan scheldkanonnades was het niet zo dat de kou geen vat had op de jongen.

We waren benieuwd naar de reactie van zijn vader op ons aanbod. In ‘bepaalde kringen’ worden bemoeienissen van buitenaf niet op prijs gesteld. Nu zijn wij geen agenten, UWV-werknemers, mensen van Bureau Jeugdzorg of stadswachten, slechts medefans, maar je weet nooit. ‘Dat tyfusjong wilde perse zonder jas naar het stadion. En nu heeft hij het koud!’ reageerde onze buurman. Ik vond het vreemd dat een tienjarig ventje zelf mag bepalen of hij met of zonder jas naar buiten gaat, zeker bij -10, maar in de surreële sferen van Galgenwaard gelden andere normen dan daarbuiten. Niet veel later ontdeed hij zich echter van zijn bomberjack en sloeg het vaderlijk om het bovenlichaam van zijn blauwbekkende zoon. Die kroop direct diep weg in de veel te grote jas. De man stak een peuk op en schold Van der Maarel uit.

Sinds dat moment lijkt de sympathie voor onze groep toegenomen. Gedogen dekt al lang niet meer de lading. Steeds vaker vinden korte dialoogjes plaats. Voor zijn zoontje hoop ik dat Utrecht blijft winnen (en dat de lente losbarst). Voor de man hoop ik dat hij samen met zijn zoon gelukkig is. En dat Mark van der Maarel, die vuile teringindiaan, een contract voor het leven tekent.