Talkshows, altijd leuk.

Het begon met Theo Maassen.  Verbluffend op het podium, geniaal voor de camera. De combinatie van humor en zinnige teksten is schaars in Nederland, en schaarste is volgens Maassen nou net het enige waar Nederland een tekort aan heeft. Als tafelheer bij DWDD elimineerde hij het gedrocht Patricia Paay op onnavolgbare wijze. Het mooie van ouder worden is dat je wijzer wordt.
Illustratief vervolgens is dat Kluun-lezend Nederland valt over de woorden van Maassen. Men neemt het op voor de zielige Paay, die vanwege haar ziekelijke hunkering naar aandacht al weken wegens krankzinnige redenen het nationale nieuws bepaalt.

De selectieve verontwaardiging van het publiek bleek drie dagen later als sneeuw voor de zon verdwenen. Nu betrof het namelijk een moslim die geslachtofferd werd, door atheïst Jeroen Pauw. De macht van de tong bleek, zoals in de Middeleeuwen (toen men letterlijk de tong een straf oplegde), onevenredig groot. De racistische advocaat Mohammed Enait bleek wel degelijk op te kunnen staan, toen Pauw zijn rol als interviewer even liet voor wat ie was. Een koude lege stoel was het einde van een verhitte discussie. Het was spraakmakende televisie,  in ieder geval leuker dan wanneer Dolf Jansen voor de twaalfde keer komt praten over dat kuthardlopen van hem, maar de inhoud was helaas weer ver te zoeken. 

Voetbal dus.

Zondagavond werd door mij gezondigd. Het geschreeuw van Youri, het geslijm van Jack en het gezoek van Hugo: het is teveel voor me die laatste uurtjes van het weekend. De bondscoach te gast betekende een uitzondering: dat moest ik zien. Een tot dusver verstandige bondscoach. Die krediet heeft bij het journaille en zeker bij de Rotterdammer Borst. Het liep anders. Ordinair geschreeuw vulde de buis, Van Gelder wist niet wat te doen en ook de immer zinnige woorden sprekende Adriaanse gaf niet thuis. Kees Jansma kreeg Van Basten in het gareel, de gelouterde Bert van Marwijk echter liet zich lelijk kennen. De zonde van de tong nam de plaats in van de deugdzame zwijgzaamheid, ze had de bondscoach vele malen beter gepast.

De nababbel op RTL7, op maandagavond, die kan mij wel bekoren. Rene van der Gijp, net als Borst niet vies van wat antidepressiva, krijgt als vanouds de lachers op zijn hand tijdens Voetbal International. De alleswetende en rustig articulerende Johan Derksen is een monument in de Nederlandse voetbaljournalistiek en Wilfred Genee behoort samen met Tom Egbers overduidelijk tot de beste presentatoren van het land. Tussen dat gezelschap bevindt zich Hans Kraaij jr., die het publiek verveelt met oneliners, amateuristisch toneelspel, gespeelde sentimentaliteit en papegaaiengedrag. De meester van het dominospel en de  tv-bloopers (gieren om opa die op zijn muil gaat) zorgt iedere maandag voor  irritante interventies in het verder toch amusante schouwspel. Het was stuitend en hilarisch tegelijk dat de zoon van tot drie maal toe een tafelgenoot herhaalde, waar hij zelf het idee had een unieke mening in te brengen. Het format van de show is grandioos, maar de carnavaleske Kraaij doet het spelpeil absoluut geen goed. 

Televisie maken is een kunst. Aan geschreeuw geen gebrek op de Nederlandse buis, diepgang echter blijkt ver te zoeken. Een prachtig interview van Wilfried de Jong met voormalig toptennisser Andre Agassi zorgt daar uiteindelijk toch voor. Het kan dus wel. Agassi, die na een geweldige carrière (die voor het publiek utopischer leek dan dat ie was) open kaart speelt. Niet door zijn kleding uit te trekken,  maar door een boek te schrijven. En daar vervolgens, met dezelfde hartstocht als waar hij ooit zijn winners mee sloeg, over te vertellen. Het mooie van ouder worden immers, is dat je wijzer wordt.