terug_naar_homepage
login_linkspoot
Bewonderen

Ik zag Youth - de nieuwe film van Paolo Sorrentino. Vergankelijkheid is een geliefd thema van de regisseur. Een van de personages is Diego Maradona, volgens Sorrentino het toppunt van artistieke expressie - en iemand die mee kan praten over het onderwerp.

De ex-speler wordt in de film allerminst gespaard. Puffend slijt hij zijn dagen in een Zwitsers kuuroord. Zijn entourage zorgt voor wat zuurstof op zijn tijd; verder mijmert hij wat over het verleden. Dat een zekere gekte zich van hem meester gemaakt heeft, is eerder een logisch gevolg van dan een verrassende wending in het bizarre leven van de straatjongen uit Villa Fiorito.

Het is een prachtige rol, want uit alles blijkt de bewondering van de regisseur voor zijn jeugdidool.

In Nederland is men slecht in bewonderen. Als het over Cruijff gaat bijvoorbeeld, klinkt al snel een opmerking als Makkelijk lullen vanuit Barcelona. Feitenkennis en historisch bewustzijn zijn niet de sterkste punten van het gros van de Nederlanders.

Weet u nog hoe Guus Hiddink bejegend werd? Guus was oud, dement, vergane glorie - ik moest er aan denken toen hij onlangs voor Sport1 in Spanje was. Ontspannen en goedlachs, kundig pratend over voetbal. De mensen uit Madrid waren vereerd met het bezoek van de ex-trainer.

Hier focust men op hier en nu, aangewakkerd door een kabinet dat stuurt op efficiency. Na de kunsten, het onderwijs en de zorg is het voetbal aan de beurt: het Rendementsdenken heeft zijn intrede gedaan. Met dank aan Louis van Gaal: de Halbe Zijlstra van de voetballerij.

Door te focussen op resultaat verdwijnt de context. Mannen als Hiddink en Cruijff worden weggezet als clowns uit het verleden - de nieuwe tijd net wat u zegt - en dat maakt me wat melancholiek.

Toen het droeve nieuws van Cruijffs ziekte bekend werd, verschenen op internet talloze filmpjes van de voetballer Cruijff. Plots viel een on-Nederlandse bewondering hem ten deel; plots hoefde hij niets meer te bewijzen, plots werd hij geprezen om wie hij was. Wrang om te constateren dat het trieste nieuws hieraan ten grondslag lag. 

De bewondering voor Cruijff is in Spanje nooit verdwenen: zie En Un Momento Dado. De liefde is onvoorwaardelijk, want hij bracht de mensen vreugde.

In een van de prachtscenes in Youth volgt de camera een tennisbal die - zwanger van effect - omhoog geschoten wordt - steeds opnieuw, de felblauwe hemel tegemoet. Als de camera uitzoomt zien we Diego Maradona, jonglerend, in een minuscuul zwembroekje, puffend en zwetend, helemaal alleen, maar met bal en dus gelukkig.

Het is goed om te bewonderen - soms is kunst nodig om tot dat besef te komen.

copyright by © giro