terug_naar_homepage
login_linkspoot
Geen genade

In maart verscheen de autobiografie van Bram Moszkowicz: Liever rechtop sterven dan knielend leven. Met een dergelijke titel weet je: eens gaat hij hard vallen. De titel deed me denken aan het boek van een andere grote auteur: Winston Bogarde. Zijn biografie - Deze neger buigt voor niemand - is het enige boek waarvan ik onwel ben geworden (de boeken van Kluun even niet meegerekend). Zij die vragen om respect wens ik sindsdien het slechtste toe.

Het schijnt dat Bogarde momenteel ergens in Amsterdam rondzwerft, op zoek naar een bord roti. Hij is failliet verklaard. Had hij misschien eens langer dan een nanoseconde na moeten denken over iets anders dan de vraag hoe hij de wereld van racisme kon betichten.

De biografieën van net-niet spelers zijn waardeloos. Ik, Zlatan, waarin de techniekloze spits Ibrahimovic 333 pagina’s lang de straatvechter uit probeert te hangen, is ook zo’n voorbeeld van slaapverwekkend proza. Getto’s in Malmö? Waar heeft die gast het over? Uiteraard worden enkele frustraties geuit: over Pep Guardiola bijvoorbeeld, die geen respect voor hem toonde door hem wissel te zetten. Logisch, Messi wilde niet dat die idioot in de weg ging lopen. Men lag in Barcelona ook echt wakker van Zlatans vertrek: socio’s verbrandden hun shirt; Messi en Guardiola moesten onderduiken. En het voetbal van Barça nadat Sladan was vertrokken? Niet om aan te zien!

Maar nu is er een nieuw boek verschenen over een voetballer, dat eindelijk eens kan wedijveren met echte literatuur. Het betreft Geen genade, de biografie van Andy van der Meijde (met - serieus - een voorwoord van Zlatan). Een beschaafd formulerend mens, een sieraad voor deze wereld, doet zijn verhaal. Al neukend, drinkend en snuivend verpestte hij het bij de ene na de andere club. Nu, tachtig kilo’s later, is het tijd voor zijn memoires. Als Nelson Mandela’s leven wordt opgetekend, dan mijn leven ook, zal Andy gedacht hebben. Het gevolg is niet een opzienbarend boek, maar een intens gevoel van medelijden. Niet geschikt voor mensen met hersens, zou op een sticker de voorkant moeten sieren. Beter dan Andy’s hoofd, en weer eens wat anders dan een aanbeveling van een BN’er.

Sporters die in verval raken: ze hebben mij altijd mateloos geboeid. Garrincha, George Best en Maradona, hun levensverhalen heb ik via iedere verschenen boekvorm tot me genomen. Zij raakten van het pad; zij hadden geenszins het vermogen de immense, ongevraagde en onverwachte weelde te dragen. Ze gingen ten onder (Best, Garrincha) of overleefden (Maradona). Zij vroegen geen respect; ze schonken miljoenen mensen geluksmomenten. Hun leven is de moeite van het lezen waard.

In plaats van mijn tijd te verdoen met zielloze sprookjes van losers als Andy en Zlatan, lees ik liever nog eens De Goddelijke Kanarie van August Willemsen. Over de straatarm gestorven Garrincha, met zijn kromme rechterbeen, die zijn schijnbewegingen van de vogeltjes leerde. Laat ons lachen, Mané, riepen de mensen. Dat deed Garrincha.
Pas daarna pakte hij een borrel.

copyright by © giro