Zaterdagavond zag ik David Crosby de sterren van de hemel spelen. Het was een welkome afwisseling na een maand voetbal.
De troostwedstrijd tussen Duitsland en Uruguay, die hoefden we niet te zien.

Zondagavond voor de aftrap sprak Tom Egbers van een apocalyptische sfeer. Een duistere schemering trok over Johannesburg. In de ruimte waar ik mij bevond verscheen plots een zwarte kat. Hij naderde de woonkamer, twijfelde, maar verkoos toen toch de buitenlucht.

Het zou te makkelijk zijn om Oranje af te zagen. Ook ik was positief over het nieuwe realisme van Bert van Marwijk. Totaalvoetbal is zo jaren ’70. Met spelers als Robben en Van Persie valt er voldoende te genieten. Het achterlijke schopvoetbal uit de finale echter had niets met realisme te maken.

Het geloofde dat het de eigen geschiedenis moest verraden om te winnen.
Mooier kon een Spaanse tv zender het optreden van Oranje niet weergeven. Nigel de Jong maakte de smerigste tackle ooit op een WK vertoond. De gênant slechte scheidsrechter weigerde rood te trekken. Ook Van Bommel, die een geweldig toernooi speelde, dacht de finale enkel te kunnen winnen door weer ouderwets de zuigende rat uit te hangen. Net zo lang schoppen tot een reactie volgt, om dan ter aarde te storten. Vincent del Bosque reageerde vol minachting op het optreden van Oranje, miljoenen kijkers over de hele wereld deden hetzelfde. Op het laatst hoopte iedereen dat Spanje won.

Na afloop, toen de verschrikkelijke wedstrijd eindelijk ten einde was, vormde Nederland een erehaag voor de wereldkampioen. Een sportief gebaar, vond Snoeks. Het gaf het begrip schijnheiligheid weer een nieuwe dimensie.   

We begrijpen dat de fans als afsluiting van het toernooi de spelers nog eenmaal hadden willen zien, maar wij vinden niet dat een derde plaats gevierd moet worden. Wij wilden meer. Meer voor onszelf en meer voor Duitsland, aldus de verklaring van de selectie.
Hebben de Duitsers ons toch nog te pakken: een grotere sneer naar Oranje is ondenkbaar. Wij vinden wel dat een tweede plaats gevierd moet worden. Ik gun de spelers hun feest, maar een rondvaart past alleen de winnaar. Het motief van de nieuwe Amsterdamse burgemeester zei eigenlijk alles: logistiek gezien kwam een rondvaart beter uit. Als speler zou ik weigeren.

Maar de spelers genoten. Vaak klonk: kan je nagaan wat er was gebeurd als we wereldkampioen waren geworden. Een domme gedachte. Het feest had er precies hetzelfde uit gezien. Dit had ook kunnen gebeuren als we zevende waren geworden, of de Fucking Fair Play Cup bemachtigd hadden. Nederlanders grijpen iedere gelegenheid aan om verkleed als pompoen de polonaise te lopen.
Het woord gezellig bestaat niet voor niets alleen in onze taal; het is de tol voor ons gebrek aan schaarste.  

De beelden van de mensenmassa maakten me Spaans benauwd. Jack van Gelder zei: Op dit moment denkt niemand nog aan Iniesta, terwijl ik op dat moment aan Iniesta dacht. De verhalen van onze vaders: we hadden ze voortaan weg kunnen lachen. We hadden geschiedenis kunnen schrijven, zolang we maar gevoetbald hadden in de finale. Ik zie een hossende massa de nummer twee toejuichen en ik voel me erg verdrietig.

Tijd voor vakantie. Na dit tragische nieuwe hoofdstuk van Brilliant Orange is het uiteindelijk teletekst dat troost biedt en alles - zoniet meer dan dat - in het juiste perspectief weet te plaatsen: Ed de Goey wordt keeperstrainer bij RKC.