Terwijl Arno Vermeulen bezig was met een onbegrijpelijk verhaal over het beleid van Guus Hiddink, besloot ik het geluid uit te zetten. Dat werkte bevrijdend. Ik zag hoe de chef Sport, die tijdens het WK na een glaszuiver doelpunt van Frankrijk bleef beweren dat de goal was afgekeurd, onbewogen zijn verhaal deed. Jeroen Stomphorst veinsde interesse.

In Hard Gras stond een verhaal over 382 Nepalese bouwvakkers die zijn omgekomen tijdens de voorbereidingen op het WK in Qatar. De schrijfster van het stuk was afgereisd naar de oliestaat en kwam tot de conclusie dat er nog geen dode was gevallen. Sterker nog: de bouw van de stadions moest nog beginnen. Een artikel uit The Guardian over Nepalese arbeiders die in 2013 waren gestorven, is door de Nederlandse media totaal verkeerd geïnterpreteerd.  

Ik lees een stuk over Frank Masmeijer, die in het echt Tony Montana blijkt te heten. Ik wist wel dat hij dealde, net als Ted de Braak, een pseudoniem voor Nucky Thompson. Zou Montana in zijn cel naar Koning Voetbal kijken? Welk voormalig Go Ahead-talent koos later een ander pad? zou een goede vraag zijn. Gevolgd door een gedicht van Henk Spaan, de zelfbenoemde intellectueel die tot mijn verbijstering meewerkt aan de infantiele quiz.

In het Sportjournaal klaagt Arjen Robben, die hunkert naar het aanvoerderschap van Oranje, over de kwaliteiten van Joel Veltman en Jetro Willems. Dat doen aanvoerders, klagen over medespelers. Bij Pauw pleit een gast voor een verbod op reanimatie. Wie de man is en waarom hij überhaupt een podium krijgt, blijft onduidelijk.

Terwijl de avond vordert neemt de scherpte af. In gedachten zie ik Jack Spijkerman naar beneden duiken van een instortend flatgebouw in Qatar. Schwalbe, meent Robben, waarop Henk Spaan begint te rappen. Jetro Willems belt zijn dealer, maar die is al dagen onbereikbaar. De reanimatie van Jack Spijkerman wordt gedwarsboomd door Nepalese actievoerders. Niemand die hem kent, probeert Pauw de boel te sussen. They need people like me, zegt Ted de Braak, vechtbewegingen makend richting omstanders.

Angstig schrik ik wakker. Seconden passeren voordat de dingen weer hun plek innemen. Treurlicht lonkt. Een lijkbleke Arno Vermeulen praat me tegemoet. Maar wat ik ook probeer: ik kan hem niet verstaan.