terug_naar_homepage
login_linkspoot
Rollenspel

Wout Brama, dat lijkt me typisch een jongen die in zijn vrije weekend - verkleed als militair - tekeer gaat op een underground party. Het kan bijna niet anders. Hij moet eens uit de kast, zijn leven is een rol. De rol van glimlachende ideale schoonzoon, die van een heerlijke pot voetbal houdt en na een nederlaag spontaan zijn opponent de hand schudt. Eerlijk is eerlijk mannen, jullie waren beter!

Van de meeste voetballers kan je de ware identiteit wel raden. Ed de Goey praat niet en houdt van kruiswoordpuzzels, Jacob Lensky luistert grunge muziek, Dingsdag heeft een pitbull en Edgar Davids slaat zijn vrouw. Het beeld klopt met de werkelijkheid. Bij Brama niet. Hij speelt die rol met verve, hij past uitstekend in de utopische Twente - wereld die Munsterman nastreeft. Gelukkig gaat af en toe het masker af. Vorig jaar werd met een karatetrap Jan Vertonghen gevloerd, vorige week was Heracles - speler Everton het slachtoffer van een lafhartige aanslag. Na afloop was het juist de onnozele aversie opwekkende ik-ben-me van-geen-kwaad-bewust - houding die de schizofrenie verried. De - waarschijnlijk Twentse - aanklager trapte erin: Brama werd vrijgesproken.

Jezelf een rol aanmeten, Martin Jol weet er alles van. Hij is als Zelig, het personage uit de Woody Allen classic dat van gedaante wijzigt indien de omgeving daarom vraagt. Bij een interview met Wilfried de Jong dook een fragment op van jaren geleden. Jol had twee wensen, trainer worden in Engeland en trainer worden van Feyenoord. Die club was hem op het lijf geschreven. Maar een vacature bij Ajax maakte hem ineens een typische Ajax coach, een man met een Ajax hart die uiteraard een voorstander is van verzorgd voetbal. Direct maakte hij zich de misplaatste Amsterdamse arrogantie eigen, nederlagen werden afgeschoven op de arbiter en eigenlijk was het maar raar dat een club die meer dan honderd goals scoorde geen kampioen werd. Na het behalen van de Champions League wees de toegezongen  trainer naar zijn hart, dat vroeger altijd groen-geel scheen te zijn.
In de competitie acteert hij de trainer van het grote Ajax, in de Champions League lacht hij alle schaamte over zijn kleine jongens weg. Hij past wat dat betreft goed bij Ajax, waar B-acteurs al jaren de rol van beleidsbepaler spelen.

Zlatan Ibrahimovic kan er ook wat van. De speler die conform alle verwachtingen volledig mislukte bij Barcelona (daar zoeken ze bewegende spelers die zes stappen vooruit kunnen denken) vond het op de Italiaanse televisie nodig om levende legende Arrigo Sacchi te beledigen. De domheid van Sladan zat hem in het feit dat hij niet doorhad dat Sacchi hem juist een compliment had gemaakt. Het is het uit willen hangen van de bad guy, op een dag wakker worden en bedenken dat je een enfant terrible bent. 
Opgegroeid in de sloppenwijken van Zweden, yeah right.
Tijdens een van zijn eerste trainingen bij AC Milan trapte hij tijdens een teambespreking - werkelijk uit het niets - medespeler Rodney Strasser in de rug. Voor wie me niet gelooft, het is terug te vinden op internet (http://www.youtube.com/watch?v=CpUjUMNpF-c).

Het allerergste: ook hier is weer over nagedacht. Tijdens het lezen van Flaubert opeens die ingeving: ik schop morgen mijn teammaat in zijn nek. Daarna thee zetten en een kruik vullen. Sleep well teddy.

copyright by © giro