terug_naar_homepage
login_linkspoot
Romario

Als Cor Pot zich met voetbal gaat bemoeien en de spelers Fer, Strootman en Van Ginkel heten, is het maar goed dat er soms beelden uit vervlogen dagen passeren van mannen die er wél toe doen. Donderdagavond fladderde Garrincha door het beeld, zondagavond dribbelde Romario voorbij.

Frank Evenblij was in Brazilië en bezocht daar het graf van Alegria do Povo, De Vreugde van het Volk. Het lag er troosteloos bij. Zo zijn Brazilianen, zei de jongen van de begraafplaats.

Hij, en de mannen uit de sloppenwijken, en eigenlijk iedereen met Braziliaans bloed, zijn het erover eens dat Garrincha beter was dan Pelé. Zonder Garrincha had Pelé niets bereikt. In 1962 deed Pelé niet mee, Garrincha wel. De anekdote Dag microfoon komt langs, net als die paar seconden bewegend beeld. Tot slot trapt Evenblij een balletje met Garrincha`s dochter. Haar ene been is langer dan het andere.

Andere Tijden Sport besteedde aandacht aan Romario. De Braziliaan (dekselse Braziliaan, zei Ten Napel, waarna heel Nederland vloekend het geluid uitzette) kwam eind jaren tachtig naar Nederland en zorgde bij mij voor de eerste magische aanraking met voetbal in een echt stadion.

Ik zat achter het doel bij FC Utrecht, Romario scoorde vier keer. Hij bleef scoren de wedstrijden en de jaren daarna: altijd mooie goals, altijd uit het niets accelererend. ’s Nachts scoorde hij ook, en zwakke broeders als Gerets en Erwin Koeman vonden het niet kunnen dat de Braziliaan zich vervolgens versliep. Als eersten omarmden ze hem echter na een doelpunt; als eersten checkten ze hun banksaldi om de door Romario binnengeschoten winstpremie gulzig te innen.

De twee mooiste beelden uit de documentaire - de droomgoal tegen Steaua Boekarest buiten beschouwing gelaten - hadden betrekking op die relatie tussen Romario en zijn collega’s. In het eerste fragment speelt Romario een zaalvoetbalwedstrijd met wat vrienden. ’s Ochtends had hij de training van PSV laten schieten: hij was geblesseerd. Die middag danst hij door de zaal, uitgeslapen, soepel als een luipaard.

Het andere moment vond plaats op het trainingsveld van PSV. Berry van Aerle, een van de weinige spelers die er geen moeite mee had dat Romario ’s nachts scherper was dan op de training, vertelt een (waarschijnlijk dubieuze) grap aan de Braziliaan. Daarna aait hij hem lachend over de bol. Romario lacht welgemeend terug.

Het was een mooie periode in het Nederlandse voetbal. 

copyright by © giro