terug_naar_homepage
login_linkspoot
Derksen

Haat en bewondering, Derksen oogst beiden. Ondanks zijn houding alles schijnt de voetbalanalist een aimabel mens te zijn. Vorige week werd een documentaire over zijn leven uitgezonden -een opzienbarend portret. De immer sigaar rokende hoofdredacteur van Voetbal International, het enige toonaangevende voetbaltijdschrift van Nederland, is bovenal een realist. Reëel over zijn eigen capaciteiten, reëel over de positie waarin hij verkeert. De voetbaljournalistiek heeft haar charme al lang verloren: het draait om geld en zelfs de meest armetierige eredivisiespeler eist dat zijn verhaal eerst gelezen wordt voor publicatie. Derksen moet er mee instemmen, anders verkoopt hij geen bladen. Ter compensatie is alleen de laatste pagina van het blad een onafhankelijk artikel: de column van Derksen waarin hij met alles en iedereen de vloer aanveegt.

De niet briljante schrijfstijl van Derksen moet het afleggen tegen zijn verbale kwaliteiten. Zorgvuldig formulerend wordt voetballend Nederland aangepakt. Voetbal Insite kan wekelijks rekenen op een grote schare trouwe fans, zeker nu Wilfred Genee de presentatie weer op zich heeft genomen. Toch wordt het nooit meer zo mooi als vele jaren geleden, toen Ruud ter Weijden glimlachend observeerde hoe een dikke langharige Derksen als een bezetene tekeer ging. Hugo Camps speelde ook nog een rol in dat programma, Sport aan Tafel geheten. Er keek geen hond, maar het was schitterende televisie.

De tijden zijn veranderd. Derksen is een machtig man. De enige die dit kan relativeren is Derksen zelfs. Het is te bespottelijk voor woorden dat de hij niet meer zonder bodyguard over straat kan en dat zijn huis politiebewaking nodig heeft. Het voetbal is alles voor de hersenloze hooligans, daar waar Derksen naast zijn werk voldoende afleiding geniet. Muziek is zijn echte passie, voetbal komt op de tweede plaats. Al vaker heeft hij aangegeven dat het bezoeken van bands zijn favoriete bezigheid is. Daar hoeft hij niet bang te zijn voor groepen fans, want die debielen gaan toch naar Toppers in Concert. Een bloedhekel heeft Derksen aan vrolijke muziek, een stelling die bij nader inzien zo gek nog niet is. Trots is hij op de samenwerking met Cuby & the Blizzards, de geweldige Drentse band die in eigen land nooit de waardering heeft gekregen die hij verdiende.

Op zijn vijfenzestigste zegt Derksen Nederland vaarwel. Amerika is het land waar hij zijn oude dag wil slijten. Samen met zijn tweede vrouw, ver weg van de dagelijkse bedreigingen. Menig platenzaak zal door hem worden bezocht, menig poptempel met een bezoek vereerd. Als Derksen dan nog eens terugblikt op zijn kleurrijke carrière binnen de Nederlandse voetbalwereld, en hij ziet hoe de commercie de macht definitief heeft overgenomen en journalisten voorgoed monddood zijn gemaakt, zal hij zichzelf naar alle waarschijnlijkheid trakteren op een goede sigaar en zijn favoriete Mickey Newbury-song. Helemaal alleen zal genoten worden van An American Trilogy. Prachtmuziek.

copyright by © giro