David Winner heeft het ooit in Brilliant Orange al beschreven, een titel is niet meer weggelegd voor Oranje.
We moeten ons er maar gewoon bij neerleggen.

Waarom zouden we eigenlijk balen? Rusland was nu eenmaal beter, wist de immer gezellige Jack van Gelder ons te melden. Dat heb je soms, dat je als kinderelftal wordt weggespeeld. Dat je als afgetrainde topsporter van vermoeidheid neervalt. Vanaf de uitschakeling waren we opeens allemaal voor Guus natuurlijk, zodat we konden zeggen dat we van de terechte winnaar hadden verloren. En Guus is natuurlijk zo n leuke man! (in alle andere landen was zijn enthousiaste verraderrol toch iets minder goed gevallen). Des te mooier was het dat Spanje Rusland op eenvoudige wijze elimineerde. Zakelijk en op de juiste momenten frivool. Vooral dat eerste ontbeerde de Nederlanders. Het toonde overduidelijk aan dat Rusland zo goed niet was, en het plaatste alleen maar meer vraagtekens bij de wanprestatie van Oranje.

Want wat vooral steekt is de hoeveelheid vragen die altijd weer achterblijft. Rusland en Turkije hebben een geweldig toernooi gespeeld en zijn op mannelijk wijze uit het toernooi gekegeld. Klaar. Zoiets is ondenkbaar voor het Nederlands Elftal. Het kan toch niet dat een land dat zo goed voetbal speelt in de kwartfinale op een dergelijke wijze wordt vernederd. Het had die avond in Basel wel 6-0 moeten worden voor de Russen, vanaf het eerste moment was het duidelijk dat er geen eer te behalen viel. De wedstrijd was trouwens een dag tevoren al uitgetekend door Piet de Visser. Die ouwe seniele gek mag ook zijn woordje doen, zal menig Oranje fan gedacht hebben. Mario Been lachte De Vissers waarschuwingen simpel weg. Jack van Gelder had gewoon een goed gevoel bij de wedstrijd. Maar alles wat De Visser voorspelde kwam uit. Boulahrouz die op rechts door de mand zou vallen, Arshavin die mandekking moest krijgen en Nederland dat pas druk kon gaan zetten wanneer de angel uit het spel van de Russen was gehaald. Ik herhaal: alles kwam uit.

De klap kwam aan in Nederland. Psychologen werden erbij gehaald om het persoonlijke leed van Boulahrouz te projecteren op het spel van Oranje. Een dag daarvoor zeiden dezelfde psychologen nog dat het drama de saamhorigheid binnen de groep zou versterken. Misselijkmakend. De gemiddelde Oranje fan in Zwitserland moest een dag later in de krant lezen wat de uitslag was, in het stadion waren de meeste dronken idioten al in slaap gevallen. De slechtste supporters ooit, kopte columnist Nico Dijkshoorn. Treffender kon het niet uitgedrukt worden. De leeghoofden die nog in beeld kwamen bij een 1-3 achterstand begonnen te joelen en trokken een nog schevere bek voor de camera. Daar gaat het immers om, lekker gek en gezellig doen. Het Jack van Gelder gevoel. De enige fanatieke fan in het stadion die Oranje met passie steunde was de Argentijnse Maxima. De rest sliep, stomdronken, balend dat er die avond minder gefeest zou worden in de stad. De Russen, juichend en zingend als trotse krijgers, lieten zien hoe een team gesteund moet worden. Passie in plaats van polonaise.

Het veel te welvarende Nederland heeft haar visitekaartje weer afgegeven. Het land dat in het nieuws kwam door Wilders en een opstandige cartoonist heeft gelukkig weer wat krediet verdiend. De Zwitsers zijn gek op ons. Al die mannen die hun lul lieten zien terwijl ze liederen zongen! Ook op voetbalgebied horen we er weer bij. Tijdens de kwalificatie was het nog onherkenbaar geweest. Lelijk voetbal met maximaal resultaat. Niets voor ons. Na het EK is het weer zoals David Winner het al omschreef. Briljante bevliegingen, met als enige resultaat een veel te vroege uitschakeling en een inmiddels vertrouwd gevoel van ellende. Het is niet voor ons weggelegd.