terug_naar_homepage
login_linkspoot
verlangen

Misschien is het maar beter zo.

Het was 1998, het WK was in volle gang, en Voetbal International kwam iedere week met een reportage vanuit Frankrijk waarbij een speelstad werd uitgelicht. Dit keer betrof het Monaco, en in het kielzog van het WK werd een bekende inwoner met een bezoek vereerd. Het bezoek liep uit op niets, via de intercom had een vrouwenstem vriendelijk doch vastberaden medegedeeld dat haar man niet bereikbaar was voor commentaar.

Het betrof hier het appartement van Marco van Basten. Na zijn gedwongen afscheid had hij zich teruggetrokken in het luxe Monaco, waar hij al golfend de dagen doorbracht. Verzoeken om interviews werden standaard afgewezen. Slechts één keer had Van Basten teruggeblikt: voor Hugo Borst werd een uitzondering gemaakt hetgeen resulteerde in een schitterend document van een even schitterende carrière.

Het was dus eigenlijk tegen beter weten in, dat de verslaggever van VI onverwachts op de stoep stond, maar het maakte het stukje er niet minder mooi om. Het had nu eenmaal een bepaalde dramatiek, de begaafde voetballer die acuut moet stoppen en zich daarna terugtrekt in de anonimiteit, zonder ook maar een enkele behoefte te voelen om terug te keren in de schijnwerpers. De held San Marco bleef onbereikbaar, op die manier werd de mythe in stand gehouden. En dat was volgens de redacteur maar beter zo.

Hij heeft het lang vol weten te houden, maar toen ook op de golfbaan concurrentie ver te zoeken bleek ging het kriebelen. Hij zag voormalig ploeggenoten stuk voor stuk doorbreken als trainer. Rijkaard, Koeman, Ancelotti. Zelfs zijn beste vriend Van t Schip vertelde enthousiast over de kick die het gaf als je de oefenstof ook daadwerkelijk terugzag in het veld, en over de omgang met de jongens. Als assistent van Schip keerde Van Basten dan ook terug bij Ajax, waar hij de jeugd ging trainen. En het was leuk, de jongens leerden snel, er werd gelachen en gedold. Het was weer een beetje zoals vroeger. Misschien had het dan ook moeten blijven bij het assisteren van zijn boezemvriend, maar de verleiding vanuit Zeist om bondscoach te worden kon Van Basten uiteindelijk niet weerstaan.

Na een imposante start waarin de mythevorming omtrent Van Basten alleen maar grotere vormen aannam, kwam daar uiteindelijk de ommekeer. Na het WK en enkele beginnersfouten begon het volk te morren. Sindsdien is de kritiek alleen maar toegenomen, Van Basten is verplicht zich op persconferenties te verantwoorden. Met grapjes en spitsvondigheden redt hij het allang niet meer: de mythe is een mens geworden.

Nu heeft Van Basten zelf altijd de verering die hem ten deel viel lachwekkend gevonden. Vele boeken over Het mysterie, San Marco en Het Wonder van Milan zijn door hem nooit gelezen. Marco is een gewone jongen, een leuke echtgenoot en een fijne vader, die uitzonderlijk goed kon voetballen, en zich nu als trainer probeert te ontwikkelen.

Dat is zijn goed recht, maar verlangen wij niet stiekem naar de tijd dat we konden wegdromen bij zijn prachtacties, zonder dat we hoefden te denken aan de basisplaats van Heitinga? Naar zijn stiftjes, zijn omhalen en zijn hakjes? 

Na het EK moet Van Basten de eer aan zichzelf houden. En als in 2026 het WK wordt gehouden in Italië zal een reporter van VI een uitstapje maken naar een klein, wonderschoon plaatsje in Toscane. Tevergeefs. Liesbeth van Basten zal vriendelijk doch vastberaden laten weten dat haar man niet beschikbaar is voor commentaar.

En zo blijft de man die Nederland twee keer een Europees Kampioenschap bezorgde onbereikbaar voor de buitenwereld.
Misschien is het maar beter zo.

copyright by © giro