Vorige week zag ik op de televisie een man van middelbare leeftijd een fles witte wijn openen bij het graf van George Best. Exact een jaar na de dood van de Ier waren de mensen uit heel Engeland afgereisd om de vijfde Beatle te herdenken. Here’s to you Georgie, klonk het, waarna er gulzig gedronken werd op de dood, het leven en de herinneringen.

Dinsdagavond werd voetbalvereniging Dalto opgeschrikt door het trieste nieuws dat supporter Hennie Dissel op 57-jarige leeftijd was overleden aan een hartstilstand. De charme van een amateurvereniging zit hem niet in het aantal prijzen, de winst of de omvang. Het gaat om de mensen binnen een club. Met elkaar wordt er elke zaterdag gesport, gepraat en gedronken. Gevloekt en gejuicht. Gekaart en gelachen. De afstand tussen spelers en publiek is zeer gering. Zonder gedraai kunnen dan ook direct na afloop de prestaties worden doorgenomen. Tussen het kaarten door was Hennie daar een meester in. Ik hoop dat ze daarboven met een even aantal zijn.

Woensdag legde ik bloemen neer bij stadion Galgenwaard -het portret van David di Tommaso weerspiegelde in de najaarszon. Het was exact een jaar geleden dat de wereld werd opgeschrikt door zijn plotselinge dood. Evenals vorig jaar was het prachtig weer. ’s Avonds, wanneer de beelden weer het netvlies passeren, komen de herinneringen boven. De rouwende mensenmassa en de stamelende Jean-Paul de Jong. Tot op de dag van vandaag is het verlies van de Fransman voelbaar binnen de club, zowel binnen als buiten de lijnen.

Donderdag kwam er bij ondergetekende een jaartje bij. De leeftijd die Di Tommaso op onverklaarbare wijze niet mocht bereiken. Ook nu is een gedachtesprong naar een jaar geleden onvermijdelijk. Die zaterdag, die voetbalwedstrijd. De minuut stilte. Een bikkelende Raimond van Olderen op het middenveld. De glansloze nederlaag. Toen wij die nacht mijn verjaardag vierden, was Raimond al gestorven. Zondag hoorden we het bericht. Die donderdag stonden we zij aan zij naast de kist.

De kracht waarmee de tijd ons om de oren slaat is confronterend. Een jaar geleden is het alweer, die idiote week toen de dood opeens in de buurt bleek te wonen. Terugkijken is niet altijd slecht, mensen sterven pas op het moment dat ze vergeten worden. Di Tommaso ging, evenals George, Raimond en vele anderen. Maar niet alleen vertrekken mensen. Rei kwam, de kersverse zoon van mijn collega-columnist. Een heel leven voor de boeg, zich niet bewust van het onrecht dat zich zo regelmatig moet laten gelden.

Vooruitkijken en genieten, luidt het devies. De tijd tikt genadeloos door. Juist daarom is het goed heel af en toe even stil te staan, denkend aan hen die gingen. Die laatste week van november, die week van uitersten, leent zich daar uitstekend voor.