terug_naar_homepage
login_linkspoot
Barça

Més que un club. De zin siert de lange zijde van Camp Nou. Een bezoek van een wedstrijd van de Catalanen leert dat geen woord van de slogan gelogen is.

Het uitzicht vanuit de nok van het stadion is adembenemend. De spelers van tegenstander Espanyol doen een fanatieke warming-up onder toeziend oog van de conditietrainer. Aan de andere kant houdt Messi een balletje hoog, zwaait Puyol naar het publiek en doet Eto’o eigenlijk helemaal niets. Rijkaard kijkt ontspannen toe. Als geen ander weet hij dat spelers hun eigen warming-up nodig hebben. Idiote conditiespelletjes laat hij graag aan mindere goden over.

Bij de opkomst klinkt het clublied. Uit honderdduizend kelen. Het veroorzaakt, niet voor het eerst die avond, kippenvel.

Tot el camp es un clam, som la gent blaugrana.
Het hele stadion schreeuwt het uit. Wij zijn het blauw-rode volk. 

De beginfase is voor de bezoekers. Het is rustig in het stadion. Voor even. Dan klinkt er, uit het niets, een orkaan van geluid in Camp Nou. Mensen vallen elkaar juichend in de armen. Zaragoza heeft gescoord tegen Madrid: de titel is binnen handbereik. Via radiootjes blijven de mensen op de hoogte. Het is fascinerend om mee te maken. De gedachten gaan terug naar begin jaren 90, toen het Dream Team onder leiding van Cruijff eenzelfde scenario beleefde.

Na de terechte 0-1 achterstand dringt Barcelona aan. Messi, het Argentijnse wonderkind, neemt zijn ploeg bij de hand. Ieder balcontact is zuiver, alles straalt klasse uit, het lijdt geen twijfel dat de opvolger van Maradona geboren is. Nog voor rust weet hij te scoren, en hoe. Slechts heel grote spelers kunnen de boel anders laten zijn dan dat het daadwerkelijk is. Met de hand is de bal in het doel geslagen, maar niemand die het zag. Het doelpunt telt.
De hand van Messi-as.
Er is geschiedenis geschreven, ik prijs mezelf gelukkig dat ik erbij mag zijn.

Na de rust weet Messi nogmaals te scoren. Bij de andere wedstrijd is Zaragoza wederom op voorsprong gekomen. De socios reageren uitzinnig. Messi wordt toegezongen. De dankbaarheid van de mensen is groot. Toch kan de stemming omslaan. Als vlak voor tijd Puyol de bal terugspeelt naar zijn doelman beginnen de mensen te fluiten. Liever sterven dan verdedigen luidt het credo in Camp Nou. Het kost de club uiteindelijk de titel. Vlak voor tijd wordt het doodstil. Madrid heeft de gelijkmaker gescoord. In dezelfde minuut doet Espanyol hetzelfde. De titel is verspeeld. Woedend verlaten mensen het stadion. Zij die blijven zitten kijken verslagen voor zich uit, terwijl de spelers ter aarde storten.

Een week later zou blijken dat de tegentreffer Barça inderdaad de titel heeft gekost. Het gebeurde op een avond waarop vreugde en verdriet weer eens dicht bij elkaar bleken te liggen. Ik was erbij, en ik zal de avond nooit vergeten. De passie, de entourage, het stadion en het voetbal: Barcelona is meer dan een club.

copyright by © giro