We zijn allemaal bekend met de stift, de lob, de poeier, het buitenkantje, een hakje en de steekbal. Voetbaltermen die een bepaalde wijze van balbehandeling en bestemming impliceren. De eerste drie zijn bedoeld als doelpoging, de anderen zijn een vorm van subtiel samenspel. Maradona, Cruijff, Bergkamp, Zidane, Messi, meesters in het métier die door hun carrière heen aan deze fijnbesnaarde balbehandelingen werden gekoppeld.

Daarover gaat deze column níet.
Deze column gaat over de voetbaltermen die U en ik met grotere regelmaat horen, lezen of gebruiken.
Termen die een kant van het voetbal beschrijven welke niet minder belangrijk zijn voor het resultaat, alleen de voetballiefhebber niet meteen in extatisch applaus zal doen ontbranden.
Het een kan niet zonder het ander, dag en nacht, Pretty Boy Floyd en Ugly Kid Joe, zoiets.
Welkom in de wereld van Doncaster Rovers, FC Driebergen en Oranje.

De hijs

Iedereen is bekend met de hijs naar voren. De hijs is een lange peer (synoniem) vanuit de laatste linie naar de operationele zone van de aanvallers. Echter de hijs landt niet in de buurt van deze spelers, maar gaat aan hen voorbij naar het niemandsland tussen de verdediging van de oppponent en diens doelman. Daarmee biedt de hijs als maximale uitkomst een sprintduel tussen aanvaller en verdediger, mits de laatste man van de opponent, of de keeper de bal niet al hebben onderschept.

De ros

De ros naar voren onstaat onder druk van de tegenstander. Er is ademnood en het eigen strafschopgebied is geen plaats (meer) voor gevoeligheden of technische hoogstandjes. De bal moet weg. Een ros is ook vaker veel hoger en minder ver dan de bedoeling was. Daardoor wordt er weinig tijd voor reorganisatie  gecreëerd, waardoor de bal vaak net zo hard weer terug in de gevarenzone terecht komt. De laatste man van FC Driebergen 3, met de titel Verteidigungsführer op de epauletten, is goed in rossen.

De roei

Een bal kun je ook buiten de lijnen roeien, met het het kortstondige resultaat dat het spel wordt stilgelegd. Daarin ligt het verschil met de ros. De ros en de roei hebben wel weer met elkaar gemeen dat zij beiden ontstaan onder druk van de tegenstander: vrouwen en kinderen eerst is de nautische tegenhanger. Het doel van de roei is neutralisatie. Meestal zo ver mogelijk over de zijlijn, zodat accessoir tijdwinst wordt geboekt. Enkel het geoefende oog kent de meerwaarde van deze Pyrrusoverwinning, spelers met meer Mourinho in zich dan zij soms willen toegeven. De linksback van FCD 3 is een meester in deze niet alom gewaardeerde neutralisatietechniek.

De vots

Een vreemde eend in deze bijt, doch bekend in de regionen van contributie betalende voetbalbeoefenaars, is de vots. De bal op de schoen nemen, in een poging doel te treffen, zij het met ietwat minder souplesse als de geest ons souffleert. De vots is de Wibra-versie van de wreeftrap die Ronald Koeman of Jurrie Koolhof op het doel vuurden. Veel hoop, net wat minder glorie. Desalniettemin, je moet schieten anders kun je niet scoren, dus votsen we wat af met zijn allen.

De peun

Last but not least: de peun. Tot afgelopen zaterdag een mij onbekende speelwijze, althans binnen de professionele gelederen, meer althans buiten de Angelsaksische landsgrenzen. Voor de uitvoering van een peun bevindt de bal zich in de achterhoede. De man aan de bal wordt niet of niet meteen onder druk gezet, maar zijn bedoelingen zijn kraakhelder: de bal wordt naar voren geschoten. Blind naar voren? Nee, er lijkt iets van richting te worden meegegeven, maar niet veel. Vergelijk de precisie van de peun met een schot hagel vanuit een afgezaagde loop: accuraat? Neuh, maar er wordt  altijd wel iets geraakt.
De bedoeling van de peun is ook geen accuratesse. Hoog, ver, over de lengte-as van het veld, landend in de buurt van samenklonterende spelers.
Onze laatste man (FC Driebergen 7) heeft een goeie peun in de pantoffel (copa mundialletjes, wat een blasfemie is voor deze legendarische voetbalschoen, maar dat terzijde).
De peun is de meest destructieve speelwijze van allemaal.
De bediener van de peun zegt nonverbaal tegen zijn medespelers dat ze het dak op kunnen.
Niks overspelen, geen combinaties meer, ren maar naar voren want daar ga ik de bal naartoe schieten.
En zoek het daar maar uit.
Gokken, niets meer en niets minder.
Bij FCD 7 proberen we de peun uit ons spel te krijgen.

Ik schrok toen de peun haar intrede deed in de kwalificatie-interland tussen Oranje en Turkije van afgelopen zaterdag.
Oranje bediende zich in de tweede helft van de peun naar voren.
De commentator van dienst koos deze omschrijving en sloeg de spijker op de kop.
Oranje klungelde al een uur dermate doorzichtig en zocht toen haar heil in de peun.
Types als Bas Dost (of bij Ajax het inbrengen van Mike van der Hoorn in de spits) zijn kanonnenvoer voor de peun.
Bondscoach Guus Hiddink opteerde doelbewust voor de peun.
In ieder geval wist híj niets beters te verzinnen.
In de 93ste minuut werd de peun beloond met een gelijkmaker: 1-1.
Na afloop vroeg Jack van Gelder aan Hiddink of hij de boel nog aan de praat ging krijgen.
Guus zei van wel, maar wist alleen nog niet hoe.

Tussen de peun en de steekbal zit 40 meter voetbalveld.
En een voetbalwereld van verschil. In de ArenA morgenavond (dinsdag 31 maart 2015) speelt Tiki-Taka tegen Lange Halen, Gauw Thuis.