Londen: stad van paradoxen. In de wijk Camden Town lijkt weinig mislukt. Alleen maar mooie mensen showen de nieuwste mode, streetfood etend en cocktails drinkend in een van de vele trendy bars. Het leven wordt gevierd in de stad die zindert.

In The Boleyn Tavern - vlak bij metrohalte Upton Park - bestaat het streetfood uit worst, de cocktailkaart uit pils, de modetrend uit wijde trainingsbroeken en bordeauxrode shirts. Hip is een niet-bestaand woord. Ik ben op Boleyn Ground in Londen-Oost: territorium van West Ham United, een van Londens rauwste clubs. Kale mannen slaken oerkreten, drinken pils en zingen liefdesliedjes over de vrouw van Mourinho en haar professie.

Dertig minuten voor aanvang betreden we het stadion (officieel The Boleyn Ground, beter bekend als Upton Park). The Bobby Moore Stand is een schitterende tribune. Het claret and blue is alom vertegenwoordigd. Vlak achter het doel - het veld is enkele meters van onze plekken verwijderd - zien we de spelers afwerken. Ik vang een afzwaaier, liefkoos de bal en gooi ‘m (haar zeggen de Argentijnen) terug naar Hammerhead, de mascotte van West Ham, die weer eens met triviale zaken bezig is en de bal niet ziet aankomen. Wat een triest gegeven dat The Hammers dit stadion over twee jaar gaan verlaten.

Het clublied klinkt. Forever Blowing Bubbles is van origine geen voetbalsong, maar de fans zingen het vol hartstocht en passie. Vooral de zin Fortune’s always hiding wordt massaal meegezongen. Men herkent zich maar al te goed in die regel. West Ham heeft immer goede spelers gehad, maar wist het meestal vakkundig te verkloten. Zelfs met Bobby Moore, Geoff Hurst en Martin Peters ontsnapte de ploeg ternauwernood aan degradatie. Het West Ham-drietal bezorgde Engeland in 1966 de enige Wereldbeker. Tragiek die mij aanspreekt.

Op de kruising van Green Street en Barking Road, tegenover The Boleyn, staat een prachtig beeld van de spelers met de Cup. Toeristen gaan er en masse op de foto, terwijl de Hammer-fans enkele meters verderop poëtische liedjes zingen over Millwall-fans die kapot moeten.

De slechte wedstrijd kent zijn climax na rust. West Ham scoort en de ontlading is groot. Het team van Big Sam Allardyce wint opnieuw een belangrijke wedstrijd van een concurrent. De vierduizend Newcastle-fans druipen af, zonder dat het uit de hand loopt. Desalniettemin is de politiemacht indrukwekkend.

Om de enorme rij voor de metro te vermijden duiken we de dichtstbijzijnde pub in. De muziek staat hard, het is er vol, men drinkt er veel. We vinden een plek en bestellen een Guinness, die beter smaakt dan de cocktail in Camden Town. Dikke mannen proosten, lachen en zingen, want West Ham heeft gewonnen.
Fortune’s always hiding, behalve vandaag.