terug_naar_homepage
login_linkspoot
WK (2): Eenzaamheid

Vorig weekend speelden De Toppers in de Amsterdam Arena. De Toppers zijn Rene Froger, Gerard Joling en Gordon Jeroen van der Boom. Zij zingen infantiele liedjes en het publiek - dat houdt van infantiele liedjes - zingt mee. Na afloop gaat iedereen naar huis, maar niet voordat men op Facebook een foto heeft geplaatst met als onderschrift: timeofmylife#toppers#gezellig#arena.

Vier dagen later speelde Oranje een uitzwaaiwedstrijd in dezelfde Arena. Er was een nieuwe grasmat aangelegd, want De Toppers hadden opgetreden. Nederland speelde in een nieuw systeem: een week voor het WK een nieuwe speelstijl introduceren hoort blijkbaar bij het consistente beleid van de bondscoach. Het publiek droeg juichpakken en Heineken-mutsen en speelde met smartphones.

Voor de wedstrijd stelde Hans Kraay jr. een vraag aan Van Gaal, die zei dat je als trainer tijdens een wedstrijd op het veld in feite niets te zoeken hebt. Dat klopt. Laat staan de keeperstrainer. Tenzij hij Frans Hoek heet natuurlijk. Die legt wel even aan Van Persie uit hoe een bal te controleren. Of te trappen: Meer met de wreef Wes! Tegen Huntelaar: Probeer `m tussen de palen te mikken. Je weet maar nooit!

Van Gaal ontplofte toen Kraay doorvroeg over de stijl van zijn collega-trainers. Hoe durf je?! spuugde de bondscoach. Van Basten, als analyticus aanwezig in Amsterdam, kon een lach niet onderdrukken. De jonge generatie trainers, inclusief Frank de  Boer, hoopt oprecht dat Oranje na drie nederlagen eruit vliegt. De aversie jegens Van Gaal is - ook in Amsterdam - bijzonder groot.

In de rust trad 2Unlimited op. Ray en Anita. Een opvallende keuze, geheel passend in het beleid van de KNVB en van Van Gaal. No No, No No No No, No No No No, No No There`s no limit! Een mooie tekst. De Oranje massa vond het schitterend en brulde mee.

(In zijn column getiteld Eenzaamheid schrijft Marek van der Jagt: Er bestaat een verband tussen massahysterie en eenzaamheid. Hoe groter de eenzaamheid van een groep mensen, hoe eerder zij geneigd is zich over te geven aan de roes van de hysterie. De massahysterie is voor de geestelijke analfabeet de enige manier om een ervaring te delen, want hij mist het vermogen om zelf verhalen te vertellen, en zijn omgeving mist het vermogen naar verhalen te luisteren.)

Toen na de erbarmelijk slechte wedstrijd het publiek afdroop, de spelers nog wat ballen richting lege tribunes trapten en Van Gaal maar weer eens een kafkaësk gesprek met Hans Kraay jr. voerde, sloeg de Oranjemoeheid bij mij toe. Dat is rap, het WK moet immers nog beginnen. Maar de massahysterie eiste reeds haar tol.

Ik moest denken aan De Toppers en hun publiek: dezelfde mensen die bij Oranje zitten. Getooid in een Jup Holland Jup-shirt, smachtend naar gezelligheid en drank. Aan het belachelijke provocerende pressing van de bondscoach en de KNVB die hem ongestraft zijn gang laat gaan. Wat ben ik blij dat we straks naar Brazilië, Spanje en Argentinië gaan kijken. 

Want de Oranje massahysterie ten spijt: het WK belooft prachtig te worden. In gedachten zie ik Messi schitteren. Via korte tikjes drijft hij de bal richting zestien. Het schot is zacht, de curve is voldoende. Hij juicht - samen met zijn teamgenoten - en rent naar zijn supporters.

Het wordt tijd voor het vertellen van verhalen: schoonheid zal de wereld redden. Nog zes dagen en ik kan niet wachten.

copyright by © giro