Hij werd met 19 jaren jong gekroond tot Europees topscoorder met 32 treffers in dienst van Ajax.
Hij zag Marco van Basten aan de poort rammelen en koos eieren voor zijn geld en verkaste naar Pisa.
Van Basten won vier jaar later de Gouden Schoen met 37 doelpunten.
Hij ging mee naar het EK 88 in Duitsland, maar had de pest in als bankzitter.
Hij verziekte echter niet de sfeer, omdat hij zelf had geopteerd om mee te gaan, ondanks de aanwezigheid van (weer) Van Basten.
Hij brak de ban tegen Ierland en baande daarmee de weg naar Europees goud.
Marco werd topscorer met 5 doelpunten en verkozen tot Beste Speler.
Hij speelde 43 interlands waarin hij 11 goals maakte.
Van Basten scoorde 24 keer in 58 caps.
Hij won de Europacup I met PSV en speelde verder voor Torino en Bordeaux.
Marco won 3 Cups met de Grote Oren met AC Milan.

Deze column gaat over Wim Kieft.
Met als lat Marco van Basten.
Dat is niet mijn idee, dat is het idee van Kieft.
Hij legde onlangs bij VI zelf de lat bij Marco neer.
Door het métier van spits in enkele korte, doch niet mis te verstane, zinnen uit te leggen.
Bewegen tussen de hoeken van de zestienmeter, balletjes kaatsen en op het juiste moment zich in het strafschop vervoegen.
Bijkans het hele vak was aan te leren en Kieft noemde zichzelf als schoolvoorbeeld.
Alleen wat Marco had was niet in leerstof aan te bieden, volgens Kieft.

Kieft geeft de voetbalanalyse niveau, helaas is hij een van de weinigen.
Hij is ontnuchterend eerlijk, noemt man en paard en spaart geen kool, laat staan de geit.
Het schuurt wellicht, maar als hij eenvoudig constateert dat als Ajax zich niet onder de druk van FC Utrecht uit kan voetballen, dan is Ajax gewoonweg niet zo goed als men denkt.
En dat Van Rhijn zwaar onder de maat presteert ziet iedereen, maar het wordt zelden gehoord.
Als Philips-kroonjuweel Memphis Depay voor de veertigste keer naar binnen trekt en een vuurpijl naast het doel aflevert, dan vraagt Kieft zich af waarom Cocu of Faber dan blijkbaar niet eens met die jongen om de tafel gaan zitten.
Als Van Basten wordt aangevallen door de Friese geruchtenmachine als zou Marco volgens de spelers van Heerenveen tactisch niet sterk zijn, dan jeuken zijn handen. Met een eenvoudige speld prikt hij vilein de roddelballon op meerdere plaatsen zo lek als een vergiet: de spelers van Heerenveen, Finnbogason incluis (die zou er in een heel seizoen maar 3 maken in de Premier League) die de drievoudig Europees Voetballer van het Jaar als tactisch onbenul wegzetten? De Friese club staat notabene op de vijfde plaats, ondanks het schrijnende gebrek aan kwaliteit.
Het gaat Kieft veel te ver. Hij verdenkt de gepensioneerde leraar Voetbal annex koloniaal, Foppe de Haan, van deze ordinaire roddels. Foppe die Marco nog wat tips geeft, het moet niet gekker worden. Kieft begrijpt de keuze van zijn primus inter pares: wegwezen bij die bejaarden uit de Muppetshow.

Kieft is eenzaam in zijn eerlijkheid.
Gijp kijkt hem aan en denkt: Wim, hier maak jij geen vrienden mee.
Genee vindt het goeie teksten en Derksen ziet gras voor zijn voeten worden weggemaaid, maar dan op vakinhoudelijke wijze.
Het schijnt Kieft niet te deren, hij kent de klatergouden schijnheiligheid van de voetballerij als geen ander.

Kieft werd ooit door de internationals van Ajax bestempeld als boomstam.
Een mooi compliment als je de huidige jonge aanplant aanschouwt.
Het groeit allemaal veel te beschermd op, het kan geen pijn lijden en wordt dus ook niet sterker.
En met een beetje tegenwind knappen ze als luciferhoutjes.
Te weinig ringen om hun ziel.