Langzaam maar zeker bereikt Robin van Persie het niveau waarop zijn ego al jaren bivakkeert, bovenaan de pikorde.
En dat is heel lang anders geweest. Van Persie startte met een grote mond nadat hij twee corners goed had voorgegeven. Van Persie zou derhalve een goeie Ajacied zijn geweest, echter zijn wieg stond in Rotterdam. En de lijfspreuk van Feyenoord was nu net niet aan Van Persie besteed: geen woorden, maar daden.

Natuurlijk bulkte hij van het talent en wat goed is komt snel, maar de Absolute Superster van Feyenoord was op dat moment Pierre van Hooijdonk, die bijna in zijn eentje de UEFA-cup 2002 binnenschoot. De vrije trappen van Pi-Air waren van zeldzaam niveau, Maradona zelf zou in zijn Beste Dagen om het nemen ervan hebben moeten poten, maar dat boeide young gun Robin voor geen meter. Brutaal als de duvel pikte hij een vrije trap af van Van Hooijdonk. Hij miste en dat kwam niet meer goed. Een jaar later transfereerde Van Persie naar Arsenal.

Bij Arsenal toonde Van Persie wel respect voor de gevestigde namen en vond een Oude Meester in Dennis Bergkamp. Alleen bleef Robin het moeilijk vinden om dit respect eveneens op te brengen voor zijn companen in Oranje. Tussen de start van zijn loopbaan in Oranje in 2005 en 2009 speelde Van Persie 41 interlands waarin hij 14 keer scoorde. Dirk Kuyt was eerste keus in de spits in de aanloop naar het WK 2010. Van Persie raakte eind 2009 geblesseerd en keerde nipt voor het WK in Zuid-Afrika terug in Oranje. Zijn ego kon niet langer tweede viool spelen en hij riep zichzelf uit tot de nummer 9 van het Nederlands Elftal. Bondscoach Van Marwijk honoreerde deze egotrip met zeven basisplaatsen op het WK. Van Persie kwam niet uit de verf in het angsthazenvoetbal van Van Marwijk (alleen Nigel de Jong en Van Bommel konden zich lekker uitleven, maar dit terzijde) en trof slechts eenmaal doel, in de derde groepswedstrijd tegen Kameroen.

De kwalificatie voor het EK in Polen en de Oekraïne werd glorieus binnengeknald door Klaas-Jan Huntelaar met 12 doelpunten in 8 duels. In de aanloop naar het eindtoernooi ontbrandde de polemiek omtrent de spitspositie: òf Huntelaar, òf Van Persie, òf allebei. Keuzeheer Van Marwijk verzuimde om een harde keuze te maken (het beste kon hij een van de twee thuis laten, zoals Michels in 1974 openlijk vóór de Ajax-clan (Cruijff c.s.) koos, en dus tégen de PSV-clan (Van Beveren, Van der Kuijlen).

Dit toernooi werd een drama. Van Persie kreeg de voorkeur, alleen waren de redenen allesbehalve logisch, Robin presteerde in Oranje tot dat moment eigenlijk altijd ondermaats, terwijl de Hunter aan een halve kans genoeg had. In de laatste wedstrijd gooide Van Marwijk openlijk een zwaktebod op tafel door beide spitsen op te stellen onder de woorden, gelijk Pilatus die zijn handen in onschuld waste: Dit wilden jullie (lees: het Nederlandse volk) toch zo graag?

Van Gaal heeft geleerd van het fiasco en maakte een duidelijke keuze: Robin van Persie is de nummer 9. Nadien is Huntelaar niet meer in beeld geweest. Sindsdien maakt Van Persie zijn door zichzelf opgeblazen ego ook waar. Elf goals in 8 qualifiers voor het WK in Brazilië, en topscorer aller tijden met 41 treffers.  Zijn voeten spreken eindelijk de taal die zijn mond reeds vele jaren eerder verliet.

Go Robin.