terug_naar_homepage
login_linkspoot
lees_ook

seizoen 15/16:
figuranten
Butterfly
keuzes
Johan Cruijff
Jetro
kijk en zicht
verwondering
cyclus
pijnbank
spelletjes
kleurloos
Realisten en romantici
Blind

De Grote Leugen

Ik kan mij niet voorstellen dat de miljoenen wielerfanaten het niet een beetje hebben zien aankomen.
Doping.
In hun sport.
Ze trekken nog steeds een gezicht alsof ze zojuist horen dat hun bloedeigen moedertje is opgepakt wegens wapenhandel.
Dat kan mijn moeder nooit zijn geweest!
Een bloedtest zal de doorslag moeten geven of het tòch zijn moeder was.

En dat is nu net het probleem van de wielersport: het is niet waar totdat iemand bewijst dat het wààr is.
Collectieve struisvogelpolitiek.
Wegkijken tot op het hoogste niveau.
Zelfs de Rabobank trekt nu de kuierlatten aan.
Verlaat het zinkende schip.
Het schip dat gefinancierd werd door de bank.
Hebben zij het nooit geweten?
De hele wereld weet het maar niemand in de hele wielrennerij wist ervan?
De een heeft nog meer boter op het hoofd gehad dan de ander?
Een Mart Smeets die, kan ik dat zeggen? Ja, dat kan ik zeggen, boekjes vol heroïsche lulkoek volkladderde, over stoempen, snot en sterven en ondertussen ook gewoon professioneel meewerkte aan het instandhouden van De Leugen?
Jarenlang?
Decennia lang?

Ik lees dat Robert Gesink met gevoel voor misplaatst drama rept over de groep talentvolle, cleane renners die overblijft.
Daarmee kunnen ze opnieuw beginnen.
Robert Gesink durft in de media zichzelf als schone renner te duiden.
Gesink? Die pakt niet.
Nooit gedaan ook
.
Talentvolle, cleane renners.
Wie zijn dat dan? Namen en rugnummers graag.
In 1988 werkte ik op de postkamer van de Rabobank (wat toevallig) en een part-timer aldaar was semi-profwielrenner. Hij wist in geuren en kleuren te vertellen dat hij zich de touwtyfus trainde, maar twee weken voor een koersje wel een paar spuiten ging halen op een niet te achterhalen adresje. Het resultaat van die spuiten? Hij fietste veel harder. En was bij voortduring bronstig, een bijwerking van de testosteron.
Hij fietste veel harder.
Door heel hard en veel te trainen kwam hij niet aan koerswinst.
Hij moest dat beetje extra toch van buitenaf halen.
1988.
Bijna 25 jaar geleden.
Ik weet zijn naam niet meer.
De Tour zal ie niet hebben gereden.
Alleen de kleine criteriums.
De Ronde van Driebergen of zo.
Zeventig rondjes over de Schippersdreef, langs winkelcentrum De Sluis.

In de jaren 90 werkte ik met een wielerfanaat als collega.
Roel V., aardig gast, veel humor, ietwat corpulent en hij spendeerde veel geld aan een nieuw Shimano-buitenblad of een carbonframe met ossenkop (toen erg in). Roel was de cyclist waar Gesink het over heeft: clean. Met enkele maten had ie een wielerclubje en daarmee gingen ze regelmatig een eindje fietsen. En daarna afpilsen.
De gemiddelde amateur.
Zou een voetballer kunnen zijn.
Hij maalde volgens mij niet zo om dat dopinggebruik.
Hij wist ervan.
Part of the game.
Geen huilie-huilie.
En dat stoort eigenlijk nog het meest aan alle berichtgeving.
Iedereen weet het, maar niemand geeft het toe.
Stelen is niet erg, zolang je maar niet gepakt wordt.
Daar is iedereen zo boos over: Lance Armstrong heeft zich laten pakken.
De Grootste van allemaal.
Hij wist zelfs de dood voor de gek te houden.
Een Mooi verhaal.
Een held.
Het kon niet waar zijn.
En dat was het ook niet.
Ondanks de collectieve leugen.
Kan ik dat zo zeggen?
Ja, dat kan ik zo zeggen.

 

copyright by © judge