terug_naar_homepage
login_linkspoot
Marco van Basten

Tijdens het WK ’98 in Frankrijk wilde een journalist de in Monaco wonende Marco Van Basten interviewen. Liesbeth van Basten was via de intercom echter duidelijk: haar man had geen behoefte aan contacten met de pers. In 2006 - Van Basten was uit het niets bondscoach geworden - schreef ik een column (Verlangen) over deze nooit plaatsgevonden ontmoeting. Ik keek terug op de jaren waarin Van Basten onbereikbaar - dus onnavolgbaar - bleef.
Die mythische status paste hem beter.

De grootheid en het mysterie Van Basten bleven op die manier intact. Na de persconferentie in 1995, waarin hij op nuchtere wijze het einde van zijn loopbaan aankondigde, was hij uit de voetbalwereld verdwenen. Voorafgaand aan de Trofeo Berlusconi nam hij afscheid van zijn tifosi - dat nog wel. Hij wilde gewoon afscheid nemen, echter er ging opeens een scheut emotie door San Siro, en dat schijnen er een hoop gehad te hebben. Van Basten bleef - jaren later - klinisch als een spits: Jammer dat het allemaal zo eindigt.

In 2009 schreef ik een column (Trainingsveld) over Van Basten. Hij was na het EK in 2008 aan de slag gegaan als trainer van Ajax. Het seizoen verliep rampzalig. Na alweer een deceptie - thuis tegen Heerenveen - schold een Ajax-supporter de voormalige Dansende Kat uit voor pannenkoek. De publieke opinie had zich toen massaal tegen het eencellige tbs-gnoompje dat Van Basten beschimpte moeten keren. Ajax-fans hadden deze hersenloze dwerg moeten wurgen met de blote hand. Die scenario’s bleven uit. De pannenkoek-supporter werd hilarisch bevonden; Ajax-fans verstoorden een week later de training. Ze eisten een gesprek met Van Basten. Mijn jeugdheld moest op een tochtig trainingsveld het gesprek aangaan met kansenjongeren van vak410. De beelden maakten mij boos noch teleurgesteld. Ze maakten mij woest.

Het werd erger. Op 5 mei 2009 hielden fans de spelersbus staande. Van Basten werd weer uitgescholden, kort daarna nam hij ontslag. Ik heb gefaald, klonk het zelfkritisch. Wat hoopte ik toen op een definitief afscheid van de voetbalwereld. Jaren later wilde ik hem terugzien op een ATP golftoernooi. Geconcentreerd zou hij de ballen precies goed raken. Goedgeklede mensen zouden voor hem klappen.

2012. Ik schrijf een column over Van Basten (Marco van Basten), de trainer van SC Heerenveen. De eerste zege is binnen, na een desastreuze start van het seizoen. Met spelers als Zomer, De Ridder, Zuiverloon en Kum worden er van San Marco wonderen verwacht. Onterecht. Ik voorspel een dramatisch seizoen voor Heerenveen. Het beeld van twee bezopen gebroeders Anker die met witte zakdoekjes gaan zwaaien bezorgt me nachtmerries.

Ik wil dat Van Basten zich terugtrekt in de anonimiteit. Ik wil de videobanden van Hard Gras opnieuw bekijken - en daarna nog eens.
Ik wil dat hij golft in Toscane, vlakbij zijn huis. Iedereen lacht. Ik wil niet aan de weggehoonde trainer denken als ik door Oog in Al fiets, maar aan Milanello en magie. En op het Herderplein, de plek waar Marco leerde scoren, dient het standbeeld van de zich oprichtende vrouw enkel poëzie op te roepen.
De gehurkte vrouw
liet hem vertrekken naar het groene veld
niet te tellen duizenden genoten van zijn spel

copyright by © giro