FC Barcelona is uitgeschakeld voor de finale van de Champions League. Als gedoodverfd finalist bleek Chelsea FC een te groot obstakel.
Letterlijk.
The Blues hebben tweemaal 90 minuten als een kordon ME-ers hun doel verdedigd, meer niet.
En die 3 doelpunten dan?
I stand corrected: Chelsea heeft tweemaal 90 minuten minus 15 seconden (5 seconden per treffer) als een kordon ME-ers hun doel verdedigd.

1-0 op Stamford Bridge, 2-2 in Nou Camp.
Als je over enkele maanden deze uitslagen terugleest zou een leek kunnen denken dat Chelsea wel heel goed geweest moet zijn om Barça te verslaan. Maar we zijn geen leek. We zijn liefhebbers.
Toch even terug naar de feiten, het risico in acht nemend dat ik voor scorebordjournalist uitgemaakt kan worden.
1-0 en 2-2, de cijfers zijn duidelijk.
Maar eenieder die de wedstrijden heeft gezien is nog iets duidelijk geworden.
Chelsea FC is bende zielepoten die niet eens een poging heeft ondernomen om te voetballen.
Ze durfden niet, zo simpel is het.
Ze waren doodsbang dat ze een ongenadig pak op de sodemieter zouden krijgen zodra ze ook maar iets van een intentie tot aanvallen zouden ontplooien. Drogba, de centrumspits van het miljardenensemble van die Russische olieboer, heeft de eerste wedstrijd alleen maar op de grond gelegen, grienend als een Jeanette. (op 5 seconden na, toen gebruik werd gemaakt van het zeldzame balverlies van Messi, waarna Frank Lampard met een afgemeten pass Ramirez vond, die precies pas breed legde op Drogba: 1-0)
In de return speelde de 95 kilogram Afrikaanse spiermassa een uur linksback.
Was er geen linksback dan?
Jawel, maar Ashley Cole speelde in zijn rug.
In zijn rug?
Ja.

Het degraderen van Chelsea tot een stel eencellige amoebes, pleonastisch bekeken, is één kant van het verhaal.
De andere kant is FC Barcelona zelf.
Barça heeft zichzelf opgeheven als voetbalclub.
Niemand wil of durft meer tegen hen te voetballen.
Barça is zo goed, dat het de Meest Succesvolle Club Ter Wereld tot een dood en verderf zaaiende bende Neanderthalers weet te reduceren. Pepe en Sergio Ramos zijn de meest genoemde spelers van het Real Madrid van Mourinho. Geen Cristiano Ronaldo of Ozil, maar Pepe en Ramos.
Barça is te goed.
Tenminste, dat denkt men.
De Angst staat met hoofdletters geschreven in de catacomben van iedere opponent.
Zelf gaan voetballen?
I don t think so, Tim.
Barça is die jongen die een partijtje paaltjesvoetbal met je doet, alleen hij is tien keer zo goed.
En na enkele potjes met 26 -1 verloren te hebben (die ene keer liep ie zelf zijn baksteen omver) word je het zat.
En dus ga je je paaltje wat vaker dekken.
En nog wat vaker, en verhip, het werkt!
Je verliest nog maar met 7-0.
En soms maar met 2-0.
Maar ondanks de kleine nederlaag is het niets.
De rolverdeling staat vast: hij heeft de bal en jij staat voor paal.
En dan is het spel opgehouden.
It takes two to Tango.
Niemand durft meer tegen Barça te voetballen.
Niemand wil meer tegen Barça voetballen.
Als je in een halve finale Champions League als een menselijke barricade voor het eigen doel gaat liggen houdt het op.
Dan ben je een finaleplaats niet waard.
Of wel, met gewone topclubs onder elkaar.
De redding voor het voetbal is dat Barça is uitgeschakeld.
Krijgen we in ieder geval een finale te zien met alle ingrediënten die het voetbal zo aantrekkelijk maakt om naar te kijken. Niet alleen techniek en veldbezetting, maar strijd, duels, het-kan-alle-kanten-op. Gelijkwaardige partijen tegenover elkaar. Meeslepend.
Voetbal is een spel wat op en neer moet gaan.
Zoals Real Madrid - Bayern München.

En FC Barcelona?
Barça is Pure Schoonheid.
Maar het is net als met vrouwen: van een mooi bord kun je niet eten.