Hij wil nooit iemand blesseren, hij speelt altijd fair. Soms zit hij op het randje, maar hij heeft altijd de intentie om de bal te spelen.

Zei de ene zieke hond over zijn aarsmaden telende compaan. U leest aldus de reactie van Carvalho over zijn Real-collega Pepe, naar aanleiding van het incident tijdens het ongure treffen van de Spaanse Grootmachten. Pepe (wie een functionerende hersencel bij hem kan aantonen verdient de Nobelprijs, maar dit terzijde) was overduidelijk expres vol met de noppen op de hand van de net neergesabelde Messi gaan staan. Nu is Messi wel klein, daar wil ik vanaf zijn, maar toch net niet een dergelijk Wiplalaformaat dat je hem niet meer tussen de grassprieten kunt ontwaren. En om het geheel toch in het juiste juridische perpectief te plaatsen (not just a funny nickname, n est pas?): de hoeveelheid hersenactiviteit correspondeert bij Pepe met zijn toerekeningsvatbaarheid. Of om het in lekentaal te zeggen: kun je het Pepe kwalijk nemen dat hij op de hand van Messi ging staan? Kon Pepe hier werkelijk iets aan doen? Is het geen afgrijselijk roep uit geestesnood die hem aanzet tot dit soort weerzinwekkend gedrag?

Als we nu eens niet alleen maar op de eerste de beste soundbite zouden reageren als Pavloviaanse teckels, maar de moeite zouden nemen om nader onderzoek te doen naar de beweegredenen van een dergelijk misbaksel, dan zou mogelijk het schaamrood ons plaatsvervangend op de kaken vertonen over wat we achter het laagje celluloid zouden aantreffen.
Het zou dus maar zo kunnen dat een Pepe tot op heden gevoerd moet worden met eten. Dat Mourinho hem de veters van het schoeisel moet strikken, de neus snuiten en controleren of hij zijn broekje niet verkeerd om aantrekt. Hem moet vragen of hij niet moet plassen, zo voorafgaand aan een wedstrijd. Het achterwerk dagelijks moet afkuisen na het breien van een bruine trui, in de gaten houden of hij wel regelmatig zich van schoon ondergoed voorziet, de haren wast tijdens het douchen, zorgen dat hij zijn badeendje altijd bij zich in de sporttas heeft, vooral op verplaatsing kan het gemis aan zijn favoriete badkameraadje zich wreken.

En dan hebben we het alleen nog maar over de verzorgingstaken. Wat dacht U van zijn eigenaardigheden? Zijn voorliefde om, als niemand in de buurt is, met zijn eigen uitwerpselen te gaan tekenen op muren? Daar zit je niet op te wachten, toch? Of het eerder gememoreerde badeendje, de onschuld zelve, dat speelt een donkere dubbelrol in het leven van Pepe. Overdag in het schuimende bad een lieftallig stuk piepgeel plastic, des avonds een hitsig werktuig van de lust. Dat eendje kent Pepe van binnen en van buiten, letterlijk.

En laat Pepe niet alleen in een ruimte met kinderen, want hij begint meteen met groomen. Voordat je het weet zit hij met zijn vingers door de haren te strijken, geeft hij het gezellige kletspraatje een sexuele lading mee en hup, er moet weer een hoop aan ouders worden uitgelegd.

U begrijpt, stille wateren hebben diepe gronden. Pepe is veel meer dan die brandschattende sloophamer op het middenveld van Real Madrid, de staatsmongool die denkt dat hij ook voetbal speelt. Pepe is een wrak vol tristesse, waar wij maar graag aan voorbij gaan. Beschimpen, dat is gemakkelijk, maar reik die jongen nu eens een hand.
Wie weet wat je bewerkstelligt.
Maar een spuitje kan natuurlijk ook.