Als ik Edwin van der Sar zo bezig zie als voetbalanalist bij de NOS denk ik: hoe zou het zijn met Ed de Goey?
De Goey deed twee dingen heel goed, ballen tégen houden en zijn smoel dicht.
Van der Sar wordt alom geroemd als de Beste Keeper van zijn Tijdslot, maar ook De Goey speelde in de Premier League, bij Chelsea welteverstaan. Ooit iets over gehoord? Tuurlijk niet. Ik kan mij herinneren dat een enkele televisiereporter toch eens de stoute schoenen had aangetrokken, aangetrokken door het feit dat iemand uit Nederland onder de lat stond bij het sjieke poen op Stamford Bridge. Het werd een drama voor de naievelingen die een oratie hadden verwacht waar een marktkoopman op de Albert Cuyp van stil zou vallen. Ed keek enkele keren glazig in de camera, wilde best de vragen van een antwoord voorzien, maar hij bleef staan met een mond vol hazetanden.
Ed de Goey was geen prater.
En gelukkig heeft Ed niets bijgeleerd op het gebied van de retorica. Hij verschijnt niet in schijtlollige paneltjes van televisieformatjes. De Goey slingert zichzelf niet opeens door Fort Boyard of, godbetere, verzorgt het startschot van Ter Land, ter Zee en ter Beschikkinggesteld. Ik zie Dick Jol en Co Stompé zich prostitueren voor een paar euri; makkelijk verdiend maar later in het bejaardentehuis goed voor een paar flinke huilbuien, wetend dat je Dikke Tinus en de Broggelbakken, de sjoelvereniging uit Stumpert, op weg hebt geholpen met hun van bordkarton voorziene skelter. Op naar de bel over twee kabels, gespannen op 5 meter boven het water. Helaas brak Tinus bij de gelegenheid niet zijn nek, maar wel zijn val op een overenthousiaste reddingsduiker, maar dat is een ander verhaal.

Ed de Goey is het voorbeeld voor vele ex-voetballers: mond houden.
Kenneth Perez, begenadigd technicus van MVV, AZ, PSV, Ajax en FC Twente, verkondigde al jarenlang dat hij een loopbaan in de televisie ambieerde. Nu staat hij voor de camera te hakkelen, op zoek naar Nederlandse woorden. En dan is Kenneth nog een knappe verschijning. De tranen schieten in je broek als je Jan van Halst met Edwin van der Sar de altijd gezellige Jack van Gelder ziet flankeren. Jan heeft geen haar meer. Dat is heel vervelend voor Jan, maar hij denkt: mooi kaal is niet lelijk. Klopt als een bus, maar ècht lelijk is nooit mooi. En dus gaat Jan maar gauw naar zijn iPad en omcirkelt de spelers die volgens hem steeds maar de verkeerde dingen doen. Over enkele jaren is de interactieve televisie zo ver gevorderd dat ik thuis op de bank een virtueel cirkeltje om Jan heen kan doen.
En dan schakelt Jack over naar Edwin van der Sar. De onvermijdelijke keepersvraag komt. Doet de man onder de lat het goed? Had ie die bal kunnen hebben? Moéten hebben misschien? Sar blijft op de vlakte, wel zo gezellig toch?

Ik begrijp het wel, die honger naar de spotlights. Twintig jaar was geen hond geinteresseerd in de mening van de doelman. Terecht, hij kon immers niet voetballen. En nu wordt ie gevraagd voor de televisie.
Eindelijk! Maar waarom?
Hij heeft nog steeds geen mening over voetballen.
En dat is nu precies de reden waarom ze hem vragen.
Geen mening is wel zo veilig.
Lekker neutraal, iedereen tevreden.
Daar paste Ed de Goey dus voor.
Dat gekabbel in de marge.
Of je gééft je mening, of je houdt je mond.
Over Sulejmani, Vurnon Anita, Martin Jol, Co Adriaanse, Erwin Koeman, Alje Schut, Cruijff, Messi, Mourinho, Pepe, Carvalho, Van Persie, Babel, Nick en Simon, Wolter Kroes, Wilders, Cohen, Rutte, de honger in Afrika, de Taliban, Guantanamo Bay, Obama, Osama of Oussama, de teringherrie van de buren, twitter en zo kan De Goey gerust nog een paar uur doorgaan.
Maar dat doet hij niet.
Hij geniet van de twee woorden die hem markeren in de tijd:

Oeh-Ah.

Dat is genoeg.