Als een verpauperde patjepeëer naast een iets te succesvolle bouwputpooier zitten, het gebeurt regelmatig. Sterker nog, de roddelbladen vullen graag hun hersenloze kolommen met gevallen BN-ers die om aalmoezen schooiend hun laatste restje ego door de wc spoelen. Ingehuurd om de nouveau-riche van wat grandeur te voorzien, dienend als wisselgeld om te dingen naar de hand van het vulgus.
Dat klinkt niet best.

Ik zie de vorig jaar overleden Bobby Farrell, leadzanger van 70-er jaren megasucces Boney M (Wereldwijd 35 nummer 1-hits en 150 miljoen verkochte platen), dansend in een bejaardentehuis.
Ik zie Garrincha, volgens de Braziliaanse bevolking zelf de Beste Voetballer ooit (beter dus dan Pele), met versleten knieën en een door alcohol uitgewoond lichaam op een praalwagen zitten, zwaaiend naar de menigte, ter meerdere glorie van de carnavalsoptocht.
Ik zie George Best, de ziel reeds lang verkocht aan Bacchus, die op een loze dinsdagavond enkele anekdotes opdist in een rokerig zaaltje voor de ondernemersvereniging van Tobermore, of Nuneaton. Of allebei. Beer on the house en na afloop nog een envelop met inhoud, overhandigd door de lokale kruidenier, inclusief een klap op de rug. Well done, laddie.

Het overkomt de grootsten ter aarde, afglijden naar de goot.
Meestal een combinatie van slechte investeringen, het beruchte zwarte gat en de verleiding van drank en drugs.
Als het applaus is verstomd, als er niet meer om jou gejoeld en getierd wordt, als jouw naam niet meer wordt gescandeerd, dan is een plan B wel zo handig.
De drie Grootheden hierboven waren berooid toen zij zich gingen prostitueren. Je wilt je helden niet in een dergelijke positie terugzien, maar het spreekt in ieder geval nog in hun voordeel dat zij ook gewoon brood op de plank moesten verdienen. De wijze waarop, tsja, het is een luxe als je kunt kiezen. Farrell, Garrincha en Best hadden geen keuze meer.
Het doet zeer om hen zo kwetsbaar terug te zien.
Om met de bellhop van het Ritzhotel te spreken, nadat deze de slightly chilled Bollinger plaatste naast het met tienduizenden ponden en miss World gevulde kingsize bed: Mister Best, where did it all go wrong?

Bobby Farrell verdiende door naïeve platencontracten nog geen drie duppies aan 150 miljoen platen, Garrincha verdiende ook niet veel in zijn hoogtijdagen (geld boeide hem geenzins) en had altijd al meer honger en dorst naar vrouwen en drank, terwijl George Best ooit zelf de volgende uitspraak liet optekenen:

Ik heb een boel geld uitgegeven aan drank, vrouwen en snelle auto s. De rest heb ik verbrast.

Zij hadden alledrie nog dubieuze redenen om zich na hun vervaldatum te verkopen aan de eerste de beste coryfeeënpooier. Eergevoel was geen sta-in-de-weg meer, die luxe konden zij zich al lang niet meer permitteren.

Maar wat is de reden van Marco van Basten om zich met een niet-toevallig groene pullover op een Portugees vliegveld te laten bepotelen door een foute projectontwikkelaar die San Marco naar voren schuift als inzet in een kandidatuur naar het voorzitterschap van Sporting Portugal?
Het was gewoon genant om te zien hoe een van de Beste Nederlandse Voetballers Ooit zich op zijn Dries Roelvinks liet binnenhalen voor een ordinaire verkiezingsstunt.
De herverkiezing van Obama?
Nee, voor een voetbalclub.
AC Milan dan toch?
Helaas, Sporting Clube de Portugal.
Wat heeft Van Basten daar dan mee?
Nog niets, maar als de kandidaat de verkiezingen wint, is Van Basten daar trainer.
Hij moet dus zelf meehelpen om zichzelf van een trainersjob te voorzien.
Gelukkig lekte uit dat hij voor deze stunt wel betaald heeft gekregen!
Ik kan wel janken.
Ruud Gullit was al te koop, en nu Marco ook.
En waarom?
Gewoon, geld.
Méér geld.
Gatver.
Garrincha en Best hadden tenminste nog het fatsoen om zich te verslingeren aan de drank.