Het tijdschrift Voetbal International brengt iedere week in de rubriek Hoe gaat het met…? een gestopte voetballer die terugblikt op zijn loopbaan en vertelt hoe het hem tegenwoordig vergaat. Interessant, al is er duidelijk een tendens waar te nemen. Meestal woont de voetballer samen met zijn nieuwe vriendin, heeft hij meerdere kinderen uit verschillende huwelijken en is hij bezig een trainersdiploma te halen. Kort is er gevoetbald op een lager niveau, maar of Ik trok de mentaliteit van die gasten niet of Die klote knie kon het niet meer aan blijkt een structurele belemmering. In bijna alle gevallen komt duidelijk naar voren dat de voetballers na hun actieve loopbaan geen flauw benul hadden hoe het leven verder in te vullen.

Vorige week was het de beurt aan Didier Martel. Een interessant figuur. Die mooie Fransman die ineens opdook in Utrecht, debuteerde in de afscheidswedstrijd van Michael Mols en direct een vrije trap feilloos in de kruising krulde. Anderhalf seizoen veroverde hij de harten van de Utrechts fans met zijn gracieuze manier van voetballen, zijn techniek en zijn passes. Het Allez Didier schalde wekelijks van de tribunes (Utrecht fans blijken goed in Frans, tijdens een wedstrijd tegen Auxerre werd 90 minuten lang Bonjour Bonjour, je moeder is een hoer gezongen). Meeverdedigen deed de Fransman uiteraard uit principe niet, en aangezien Utrecht vaak wedstrijden verloor was het moeilijk voor Didier om wekelijks zijn uitzonderlijke talent te etaleren. Hij vertrok naar Vitesse waar hij onder Ronald Koeman nog een goede periode kende, maar het beste was er toch wel af. De baltovenaar eindigde zijn carrière - echt waar - bij Helmond Sport.

Tegenwoordig woont de inmiddels 38-jarige Fransman samen met vriendin Katja in Dortmund. Zijn Nederlandse zoon Didier jr. blijkt het talent van zijn vader te hebben geërfd. Als ik denk aan de talloze keren dat ik Didier tegenkwam in het Utrechtse nachtleven kan ik het me zo voorstellen dat Didier nog meer Nederlandse kinderen rond heeft lopen, dat echter blijft gissen. Didier is werkzaam in de voetbalmakelaardij, ook al zo’n vage broodwinning voor ex-profs. Hij denkt eraan techniektrainer te worden, maar wanneer precies is nog onduidelijk. De meeste tijd tegenwoordig spendeert hij aan het bezoeken van de trainingen en wedstrijden van zijn Nederlandse zoon, die in de F1 van CSV Apeldoorn speelt.

Interessant wordt het pas als het over voetbal gaat. Didier vindt het een eer dat de mensen hem herinneren als een sierlijke voetballer. Ik wilde steeds weer die actie maken en deed alles op techniek. Tegenwoordig zie je zulke voetballers zelden meer. Ja, Lionel Messi, maar verder is het voetbal erg defensief, een tactisch steekspel. Alle spelers lijken op elkaar, niemand legt nog risico in zijn spel, het is alleen maar rennen, rennen rennen. Mensen hebben me vaak verteld dat ze speciaal voor mij naar het stadion kwamen. Dat is natuurlijk prachtig om te horen. Na al die jaren zijn ze me nog niet vergeten en dat voelt goed. Heel goed.

Een dag later plofte de nieuwste Hard Gras op de deurmat, met op de cover de brute karatetrap van Nigel de Jong die de borstkas van Xavi Alonso attaqueerde. Het onderschrift luidde: Hollandse School.
Sarcasme met een grote S.
En ik weet niet hoe het kwam, maar ik dacht opeens met een warm gevoel terug aan de woorden van Didier Martel. Die gekke Fransman die zo mooi kon voetballen.