Vrouwe Fortuna heeft ook haar donkere kanten. Voor hetzelfde geld worden de halve finales gespeeld door Paraguay - Argentinië en Brazilië - Ghana.
Paraguay kreeg na een uur een strafschop bij een brilstand met Spanje. Wat als Cardozo deze had verzilverd? Spanje had het heel moeilijk met de afjagende opponent, een 1-0 achterstand was wellicht fataal geweest. De penalty werd gekeerd en David (Mara)Villa scoorde namens de Iberiërs de winnende treffer (1-0).
Ghana zag bij het scheiden van de markt (1-1) een historische plaats in de halve finales met de handen gekeerd door Uruguayaan Luis Suarez. Het enige dat Ghana nog te doen stond was om in de verdampende eindsecondes van de wedstrijd een strafschop binnen te schieten. Topscorer Asamoah Gyan (reeds 3 doelpunten) leek de juiste man voor deze klus. Hij schoot op de lat, verlenging en een penaltyserie volgde. Exit Ghana.
Onze vriendelijke vrienden aan de oostgrens kwamen snel op voorsprong tegen Argentinië (1-0), maar keken vanaf minuut 20 tot en met 60 toe hoe Messi en consorten een bres trachtten te slaan in de Duitse muur. Met een sprankeltje méér vorm van de dag in het schoeisel van Higuain, Tevez en Di Maria en de afgemeten passjes van Messi waren geen pareltjes voor de zwijnen, maar geconverteerd tot regelrechte trefffers.
Hoe leuk die Mannschaft ook speelt, het blijven Duitsers en dan weet je de afloop al.
Het werd 4-0.

En dan wij.
Wat er in de 8ste minuut gebeurde blijft nog steeds een raadsel, maar toen trof Robinho doel namens de vijfvoudig wereldkampioen (0-1). Een doelpunt vóór moet je normaliter niet aan de Brazilianen geven, want dan gaan ze pas ècht voetballen. En toegegeven, Juan had bij een corner doelpunt nummer twee binnen kunnen schieten. Hij joeg de bal hoog over, zoals het een echte voorstopper betaamt. De bal uit de kruising tikken op een prachtige curler van Kaka, geen 3-0 maar voorlopig dé redding van Oranje. Chapeau Stekelenburg.
En toen stopte het Braziliaanse sprookje.
Terecht.
Sprookjes zijn heel mooi geschreven verhalen.
Zoals Brazilië dit toernooi voetbalde niet.
Vies harken, gestaffeld afbreken, luizig scoren, hands maken, Schwalbes, provocaties, niet de woorden die je gebruikt om het Braziliaanse voetbal te omschrijven.
Laat staan voor een sprookje.
Ook niet om Oranje te oormerken, trouwens.
Daarom schoot dan ook de tweede helft in het verkeerde Braziliaanse keelgat.
Oranje speelde zoals Brazilië het al jaren doet.
Vies harken, gestaffeld afbreken, luizig scoren, hands maken, Schwalbes, provocaties.
Het was teveel voor de gedoodverfde wereldkampioenen.
They got beaten at their own game.
Felipe Melo was de verpersoonlijking van winst, verlies en het uiteindelijke verval. Zijn pass op Robinho was goud, zijn duel met zijn eigen keeper een gestresste blunder (veroorzaakt door het vroeg opspringen van de ouwe stomp André Ooijer, waardoor hij heel even het zicht op de indraaiende bal belemmerde!) en het natrappen op Robben van god los. Brazilië gaf niet meer thuis en kon met iets meer scherpte (en geloof in eigen kunnen) met een veel grotere nederlaag naar Rio worden afgeserveerd.
1-2 bleek genoeg, Oranje had ballen getoond.

Winst of verlies, hoon of glorie, de dood of de gladiolen, het ligt allemaal heel dicht naast elkaar.
Ondanks deze constatering wordt er door diverse media dwangmatig een categorie botte bijlen gehanteerd. Het is voor Nederlanders blijkbaar makkelijker om Duiters(!) te complimenteren dan een Argentijn die ons zijn elftal aanvallend heeft laten voetballen, geheel volgens de tradities van de liefde voor het spel. Argentinië was nog niet uitgeschakeld of zowel Johan Derksen als Jack van Gelder maakten de prestaties van Maradona als bondscoach belachelijk. De Argentijnse bond moest nog maar even wachten met de contractverlenging. Het was en bleef immers een straatschoffie zonder manieren.
Gelukkig hebben we de manieren van Domenech en Dunga ook op het netvlies. Geen hand geven na een uitschakeling, dàt is pas netjes.

Dinsdagavond wacht Uruguay.
Om met Cruijff te spreken: ze kennen niet van je winnen, je ken wèl van ze verliezen.
En zo is het maar net.