Enkele weken geleden deed sportpresentator Wilfred Genee een opvallende uitspraak in Sportweek. Hij zei dat hij geen onthullingen heeft gedaan in de zaak rondom spelersmakelaar Vlado Lemic, omdat zijn eigen veiligheid dan in gevaar zou komen.
Een opvallende uitspraak die, getuige de nieuwsgaring de afgelopen weken, verder geen stof heeft doen opwaaien.
Dit is op zijn zachtst gezegd nogal vreemd; iemand die aangeeft dat hij maar beter zijn mond kan houden, omdat anders zijn veiligheid in het gedrang komt en de (voetbal)journalistiek zwijgt verder in alle talen. Genee zelf geeft aan dat hij het gezellig bij voetbal wil houden en mogelijke onbetamelijkheden die deze wereld herbergt uit zelfbehoud maar onder het vloerkleed schuift. Hij voelt zich blijkbaar geen kloon van Woodward en Bernstein, maar voor een afgestudeerd jurist moet dit toch aardig vloeken met hetgeen waarvoor hij jarenlang gestudeerd heeft. Of hij weet, al dan niet uit ervaring, dat academisch volledig in je recht staan niet gelijk staat aan het eten van vloeibaar voedsel door een slangetje, omdat enkele mannen in zwarte leren jassen met handen als kolenschoppen jou op orthodontisch vlak tot niet meer te repareren hebben toegetakeld.

De zaakwaarneming is binnen de rechtspleging een vreemde eend in de bijt. Simpel gesteld geldt voor het leeuwendeel van het recht dat er een vorm van een verbintenis bestaat tussen twee partijen, waaruit vervolgens (rechts)handelingen voortkomen. De zaakwaarneming stoelt haar bestaansrecht echter op het feit dat een verbintenis nu juist ontbreekt. Een voorbeeld uit de rechtenstudie: Meneer A is op vakantie en tijdens zijn afwezigheid sneuvelt een ruit van zijn huis. Buurman B laat deze ruit herstellen. B heeft nu de zaken van A waargenomen en A zal de gemaakte herstelkosten moeten vergoeden aan B. A mag zich namelijk niet onrechtvaardig verrijken. Er is dus een overeenkomst tussen A en B ontstaan, enkel en alleen door de handeling van B. Dat er inmiddels kastenvol verhandelingen te vinden zijn over het fenomeen zaakwaarneming duidt erop dat dit artikel nogal wat voeten in de aarde heeft. De meest in het oog springende is dat zaakwaarneming het adagium doorkruist van: bemoei je met je eigen zaken. Het is juist het mògen bemoeien, het behartigen van andermans belangen, zònder diens uitdrukkelijke wilsovereenstemming, die de zaakwaarnemer de ruimte laat om ook tot handelingen over te gaan die op het randje verkeren van wat nog betamelijk is.

Het bovenstaande kunt U rustig een paar keer doorlezen, want in tien zinnen de zaakwaarneming in al haar juridische merites neerzetten is ondoenlijk. Juist in de fineprint, de details die iedere omstandigheid weer een op zichzelf staand (rechts)feit maken, zit de crux.
Terug dan maar naar de voetballerij, daar heeft U en ik in ieder geval (meer) verstand van. Hypothetisch gezien zou het verhaal rond de transfer van Sulejmani, en de bemoeienissen van Lemic daarin, als een typisch gevalletje zaakwaarneming kunnen gelden. Kort gesteld had Sulejmani aan de voorzitter van SC Heerenveen, Yeme Kuiper, zijn woord (en nu zien we dus weer hoeveel dat dan waard is) gegeven dat hij bij de Friese club zou blijven. Niet lang daarna staat Miki tussen zijn nieuwe Amsterdamse vrienden, gehuld in het befaamde wit met de rode baan. Hoe kan dit?
Zaakwaarneming.
Let op.

Vlado Lemic is tot dat moment slechts bekend binnen de Eindhovense burelen. Hij is de hoofdrolspeler achter de schermen in de rel die zich op De Herdgang afspeelt. Zijn invloed wordt als te gewichtig binnen PSV beschouwd en directeur Jan Reker doet een succesvolle poging om de Serviër buitenspel te zetten. Ten koste van een hoop imagoverlies, maar dat neemt Reker op de koop toe.
Sulejmani heeft als zaakwaarnemer ene Jovica Radonjic. Fijn voor Jovica, maar zodra Lemic in de gaten krijgt dat Ajax heel diep in de buidel wil tasten voor de talenten van Sulejmani, weet Lemic wat hem te doen staat. Het fijne van zaakwaarneming is namelijk dat je geen toestemming hoeft te vragen van degene wiens zaken jij van plan bent te gaan waarnemen. Het credo dat niemand zich onrechtvaardig mag verrijken ten koste van een ander zorgt ervoor dat Lemic àltijd betaald gaat worden voor zijn diensten. Als Lemic met Ajax de overgang van Sulejmani rondkrijgt kan hij een factuur voor bemiddelingskosten indienen bij de Servische balgoochelaar. De hoogte van het bedrag laat zich raden. Eenzelfde factuur zal hij eveneens bij de administratie van Ajax achterlaten; zonder hem is er geen Miki bij de Amsterdammers.
Lemic staat dus juridisch sterk in zijn bemoeizucht, als hij maar kan aantonen dat hij invloed heeft gehad op de transfer. Iemand die op de koffie komt bij de technisch manager van Real Madrid en bij PSV tot voor kort zijn eigen parkeerplaats had zal ook zijn weg wel weten te vinden binnen de rest van de financieel interessante clubs. Het feit dat hij geen FIFA-licentie heeft om op te mogen treden als zaakwaarnemer doet binnen het Nederlandse recht geen opgeld. Er is een verbintenis uit zaakwaarneming ontstaan àls Sulejmani bij Ajax zijn carrière voorzet.
Hoe heeft hij Sulejmani zo ver gekregen om toch in te gaan op het aanbod van Ajax? Tsja, waar een wil is, is een weg. Het is een kwestie van overredingskracht. Wellicht dezelfde overredingskracht die Wilfred Genee doet afzien van een journalistiek opzienbarend verhaal.