terug_naar_homepage
login_linkspoot
lees_ook

seizoen 15/16:
figuranten
Butterfly
keuzes
Johan Cruijff
Jetro
kijk en zicht
verwondering
cyclus
pijnbank
spelletjes
kleurloos
Realisten en romantici
Blind

slechte start

Beminde gelovigen, onze onnozele religie is weer begonnen. Er is afgetrapt in de diverse stadions en de helft van Nederland zit nu namokkend aan het bier, de bittere smaak van het voorgeschotelde wegspoelend. Het was dan ook weer godsgeklaagd in Amsterdam, Alkmaar, Rotterdam en Utrecht.

Mijn ex-collega Boot kijkt al een jaar ongelovig naar de buis, teletekst en de AZ-website. Wat hij ziet, hoort en leest stemmen hem droevig, maar er was altijd de hoop op een nieuw seizoen. De hemelbestormers uit Alkmaar zouden de top drie op haar grondvesten doen schudden. Er werd vorig jaar voor dertig miljoen gefourneerd door mecenas Scheringa. Het werd tranen met tuiten plengen bij het zien van het gestuntel van Graziano Pelle, een 11e plaats restte voor het keurkorps van Louis van Gaal. In de zomerstop bleef het stil in de Zaanstreek, maar er bleef hoop in het hart van Boot. Stilletjes wachtte hij op de sublieme looplijnen des Louis, ingeslepen door maandenlange patroonherhaling op de training. Met afgrijzen moet hij zondagmiddag de wedstrijd van zijn club tegen NAC hebben aangegluurd. Het klopte weer van geen kant, er werd weer knullig verloren, het was nog steeds helemaal niets. Van Gaal had een strijdbaar AZ gezien, althans voor een minuutje of twintig. Niemand van de pers dorstte blijkbaar Louis te bevragen over de overige zeventig minuten, Boot heeft zeventig minuten lopen vloeken voordat hij zich naar hogere sferen ging blowen.
Sterkte Boot, ik lees je.

Mijn vriend C heeft gegarandeerd een vloek laten rollen toen hij Feyenoord op mongoleske wijze zag verliezen van Heracles. Natuurlijk spreekt de kersverse trainer Verbeek over een representatief elftal, hij heeft het verdomme over Feyenoord! Maar representatief voor wat? Voor de malaise waarin de stadionclub al jaren bivakkeert? Ongehoord slecht was het, klaar. Er waren kansen, maar die werden niet benut. Heracles had een veelvoud aan kansen, maar door vakkundig prutswerk van de thuisspelende spitsen bleven de Rotterdammers nog lang balanceren tussen hoop en vrees. Je kon er de klok op gelijk zetten, de zeperd stond in de sterren geschreven. En niet alleen deze in Almelo, maar nog veel meer. De selectie is te smal, er zit geen balans in en als je moet hopen op een snel herstel van de altijd ziek, zwak en misselijk(makend)e Kevin Hofland, dan heb je nog steeds niet in de smiezen dat ook Hofland te slecht is voor een topclub. Ach, de laatste titel was negen jaar geleden, we hebben nog wel even de tijd hoor. Alleen jammer dat we niet al in speelronde 34 zitten.
C, we nemen gauw de boel weer eens door.

Mijn kennis Charlie heeft het stucwerk van de muren geketterd na het debacle in Tilburg. Ajax had geschutterd als een kleine jongen, doch werd eigenlijk alleen maar afgetroefd op inzet. Willem II heeft alleen technicus Boutahar en middenveldsloper Kargbo in de gelederen, daar moet een kwaliteitsinjectie van dertig miljoen toch wel tegen opgewassen zijn? Recordaankoop Miki Sulejmani lostte zijn belofte in door de bal prachtig in de kruising te krullen, daarna vergat de overijverige Suarez een handvol assists op de vrijstaande topschutter Huntelaar af te leggen. Had hij gedaan wat hij moest, dan had The Hunter gedaan wat hij gewoon is te doen: scoren. Geen vuiltje aan de lucht was er geweest, Ajaxicoon Van Basten had zijn ongenaakbare aura verder laten glimmen, het vulgus had San Marco op het voetstuk gehouden. Het liep even anders en Marco sprak over bezorgdheid. En waarvoor? Dat het niveau niet gehaald werd wat hij voor ogen heeft. Natuurlijk is de competitie pas begonnen, maar Ajacieden als Charlie wachten al bijna een handvol seizoenen op een titel. De branie en het bekkie wat de Ajacied de Ajacied maakt is al jaren gereduceerd tot een impotent gekef, dat moet pijn doen. Ajax heeft aanvallend zeker de potentie, maar dan moet je niet als een limp dick de duels aangaan.
Charlie, ik zie je wel weer langs het veld.

Zittend op de tribunes in Utrecht onder een blakerende zon moet een kwelling zijn geweest voor mijn maat Giro. Ik zie hem hardgrondig vloeken, alle vijf de keren dat hij het net ziet bollen door de bezoekende landskampioen, dat gaat door merg en been. FC Utrecht doet nooit mee om de prijzen, op een verdwaalde beker na, maar dan toch: iedere ploeg vreesde een bezoek aan de Galgenwaard. Giro is Utreg in hart en nieren, lijdt het stille lijden van de middenmoot en vestigt zijn hoop op de gisse Van Hanegem. Maar ook de Kromme is geen wonderdokter, wat er niet is kan er ook niet komen. Een scheepslading blessures en het definitieve wegvallen van balgoochelaar Sanmartean gaat iedereen in de koude kleren zitten.
Giro, ik spreek je snel.

Last but not least, clubgenoot Daats. Als fervent PSV-aanhanger lacht hij weer als laatste. Gewoon weer op weg naar een kampioenschap. De franje, dat is voor de anderen. Je hoort hem nooit, maar je dempt je stem automatisch een groot aantal decibellen als hij aanschuift. Hij hoeft niets te zeggen, hij luistert liever naar de hartepijnen van zijn companen die hun liefde aan andere clubs hebben verpacht. Een discussie over lelijk voetbal is snel de kop ingedrukt door te wijzen op de punten. Ze zijn in Eindhoven e.o. al twintig jaar gewend aan zakelijk spel. Een Romario, Ronaldo of Nilis doet het bloed sneller stromen, maar klinische knapen als Kezman of Vennegoor of Hesselink of Koevermans doen hun werk waar ze voor staan: scoren. Simons en de zijnen doen de rest, afbreken, frustreren, zo lang mogelijk de nul houden. En simpel en doeltreffend concept waarmee PSV ook in Europa een aardig balletje meetrapt. Daats lacht als laatste. Stilletjes, dat wel, want hij weet dat de emoties hoog kunnen oplopen.
Op weg naar weer een titel, ik zie je, Daats.

copyright by © judge