Het waren drie geweldige dagen.
Oranje is als Tempo-Team: binnenkomen, visitekaartje afgeven, indruk maken. Maar een beetje uitzendkracht weet wanneer het tijd is om op te stappen. Als de euforie van je binnenkomst eraf is en je gewoon moet gaan presteren als ieder ander. Dat laatste was aan Oranje niet besteed. Wij zijn namelijk niet als ieder ander.

Oranje begon nederig aan het EK, wetende dat zij moest aantreden tegen de WK-finalisten van 2006 en de qualifier die boven ons eindigde in de groep. De resultaten tijdens de kwalificatie waren voldoende, maar het voetbal zag er niet uit alsof we de Grote Landen op de pijnbank konden leggen. Twee poulewedstrijden later is Oranje weer het mannetje. Zes punten, zeven doelpunten gemaakt en wij konden beslissen of de vernederde wereldkampioen nog mocht blijven in het toernooi. De basiself kon een weekje luieren aan het zwembad, het B-team deed Roemenië wel even.
Weg nederigheid. De borst vooruit, lachende interviews, ontspannen gezichten, wie maakt ons wat? Wie heb je liever in de kwartfinale, Zweden of Rusland?. Het maakt ons niet uit, we moeten met onszelf bezig zijn, was steevast het antwoord.
Waar zijn ze mee bezig geweest? Kaartjes regelen voor de finale in Wenen? Met alles, behalve met Rusland. Wat wisten ze van de Russen? Je moet van eigen kracht uitgaan, nog een dogma dat als onderschrift op de spelersbus had kunnen staan. Eigen kracht is nog minder dan de helft van het verhaal als je je niet aan je eigen dogma conformeert. Als je je eigen spel wilt spelen, speel het dan met overtuiging. Nu zagen we, op een enkeling na, een stel dweilen in Oranje gehesen, niet vooruit te branden en voetballend alsof de bal de Zwarte Piet is in een tempo dat de moeder van Guus nog wel had kunnen belopen, laat staan afgetrainde Russische atleten.

Guus ging ook uit van eigen kracht, maar hield de ogen niet gesloten voor de kracht van Oranje. Sneijder werd telkens ingekapseld, Van Nistelrooij werd uit de zestien gehouden en op de flanken had hij weinig te vrezen nu Robben weer was geblesseerd. Zonder diepgang van Oranje kon Guus pressie spelen van de goal af, wetende dat zijn jongens bereid waren om Oranje pijn te doen op haar zwakste punt: loopvermogen. Voor Oranje is veel lopen tegennatuurlijk. Sneijder, Van der Vaart, Van Persie, Afellay, Van Nistelrooij, Engelaar. Lopen? Liever niet. En dat wist Guus. Guus kende zijn pappenheimers. Guus wist dat Oranje een probleem met vuil werk heeft. Verdedigend niet het sterkst. Geen autoriteit in het veld heeft. Geen luitenant die Arshavin over de hekken werkt. Het merendeel is ingehuurde interimmers die hun eigen kunstje willen doen en het gelijk op hun hand kregen toen de bondscoach zijn oren liet hangen naar het nieuwe systeem: 4-2-3-1. Zo kon elke Hollandse (duurbetaalde) specialist zijn dingetje doen. One-trick ponies. Zo kon het gebeuren dat Van Persie een vrije trap van Sneijder afpikte. Kunstmatige hiërarchie, door Van Basten verdeeld. Wesley had Robin direct een peer voor zijn smoel moeten geven. De voetbalwereld was geschokt geweest, maar had gezien dat Sneijder met harde hand de regie voerde. Reken maar dat opdrachten dan opgevolgd werden.
Waarom denkt U dat Ballack liever zonder Frings speelt dan met? Torsten Frings wordt zeer gewaardeerd door menig voetbalcollega, meer dan Ballack. Ballack hoeft ook geen waardering, maar hij neemt Duitsland mee richting de titel, hij alleen. En anders maar niet. Hij duldt geen deling van de macht op het middenveld en kiest liever voor een nobody als Rolfes als secondant.
Oranje had weer teveel kapiteins op het schip. Het ego hield zich weer bezig met numero uno: het eigenbelang. Als de druk naar voren niet lukt, dan maar met zijn allen zakken en een muur opwerpen voor de tegenstander. Het was los zand. Het werd helemaal niets. Het toernooi duurde eigenlijk een wedstrijd te lang. Waren we maar gediskwalificeerd voor iets onnozels (de handboeken van de UEFA staan ongetwijfeld boordevol brol), dan bleef de EK 2008 een toernooi omfloerst met een zweempje mystiek: wat als Oranje nog had meegedaan?
Nu deden we mee en draaiden we ons eigen, in de groepsfase opgepoetste, imago vakkundig de nek om door overtuigend te verliezen van Rusland.
Maar wie speelden daar nu in?
Inderdaad, geen Grote Namen.
Een Groot Team.

Succes, Guus.