terug_naar_homepage
login_linkspoot
lees_ook

seizoen 15/16:
figuranten
Butterfly
keuzes
Johan Cruijff
Jetro
kijk en zicht
verwondering
cyclus
pijnbank
spelletjes
kleurloos
Realisten en romantici
Blind

EK 2008 (derde ronde)

De kaarten zijn geschud. Oranje deelt met haar bankzitters ook de definitieve klap uit aan de fantasieloze Roemenen. Huntelaar doet wat de afgelopen seizoenen gelijk staat aan ademhalen: scoren. Van Persie geeft ruimte voor een open doekje door het slotakkoord binnen te poeieren: 2-0.
De Italianen, zinspelend op een congsie van Van Basten (bij winst van Roemenië konden zowel Italië en Frankrijk naar huis), zijn dolblij met de geboden strohalm. Hopelijk komt deze geste ons niet duur te staan, het is immers mogelijk dat wij in de halve finale wederom de degens moeten kruisen met de Azzuri. Oranje speelde de pollen uit het veld, maar Italianen zijn geen ezels. Tweemaal hetzelfde kunstje, ik moet het nog zien.
Zover is het nog niet (typisch gevalletje rijk rekenen, welbekend bij Nederlanders die net een potje hebben gewonnen), Rusland vormt een lelijk obstakel. Als een horde Kozakken raast het elftal over het veld, kilometers verslindend alsof het gebruik van stimulerende middelen nog niet verboden is. Hiddink heeft de Russische Beer doen ontwaken. Het doet mij denken aan een fameuze zinsnede uit een klassieker uit de oorlogsliteratuur:
ken U zelve en ken Uw tegenstander en de zege is honderdmaal aan U.
Ken U zelve en ken niet de tegenstander en U wint en verliest om en om.

Marco leest volgens eigen zeggen niet zoveel, maar ik verdenk Guus ervan dat hij wel degelijk The Art of War (door: Sun Tzu) in zijn boekenkast heeft staan.
Naast Oorlog en Vrede natuurlijk, van Tolstoi.

Over het algemeen zijn alle schijtlaarzen naar huis. Bangepoeperds, angsthazen, doe-mij-maar-een-mannetje-meer-achterin coaches. Ook de coaches die volhardden in veteranen die nooit meer hun stokoude niveau haalden en dus een last waren voor ieder elftal dat wel wil maar echt niet meer kan, zijn uit het toernooi gekegeld door hun eigen keuzes. De Zweden met Ljungberg (speelde nog in het Arsenal van Dennis Bergkamp! Dennis is alweer wat jaren gestopt.) en Larsson (hij werd door de jaren heen steeds beter, maar daar komt echt een keertje een eind aan), de Fransen met Thuram, maar ook Vieira, toch weer Anelka en de in Les Bleus altijd falende Henry, de Tsjechen met Koller en Galasek, echt niet voor niets gedegradeerd met Neurenberg, jedem das Seine zullen we maar zeggen.
De organisatoren Oostenrijk en Zwitserland hadden ook weinig te zoeken op dit toernooi. Het is dat ze zichzelf hadden uitgenodigd, maar echte feestnummers zijn het niet geweest. Oostenrijk toonde nog wel hart voor de zaak, maar het stuitende gebrek aan scorend vermogen (slechts een enkel doelpunt uit een strafschop) was een drama voor elk wedstrijdverloop. Tegen de Polen hadden ze de winst kunnen hebben, tegen de Duitsers lag eveneens de zege te wachten. Nu was het Ballack die dan maar de winst pakte, bij gebrek aan beter.
Zelden zulke sukkels gezien als de Grieken die met vijf verdedigers en vier brekende middenvelders puur anti-voetbal vertoonden. Gelukkig via de achterdeur opgehoepeld, in het thuisland wachten pek en veren.
Polen was een aanfluiting. De successen van de kwalificatie verdampten als sneeuw voor de zon tijdens de eindronde. Vormloos, even grauw als Warschau tijdens een poolnacht. Jammer voor Leo, maar de Meester van de Retoriek kreeg geen leven in het reeds gestorvene.

Wat bieden de kwartfinales:
Duitsland is niet in vorm, des te enger voor Portugal.
De Turken moeten zonder hun keeper tegen de lepe Kroaten.
Spanje krijgt eindelijk een test van formaat: de Italianen. Met hun hervonden overlevingsdrang, zonder Pirlo en Gattuso.
En Oranje mag tegen Rusland. Of we walsen lustig door, of het wordt een eng potje.
Ik kan me niet voorstellen dat we verliezen.

copyright by © judge