Raymond Domenech had nog zo zijn konijnenpootje lopen aaien, extra water gegeven aan zijn klavertje vier en het hoefijzer nogmaals in de glimpoets gezet. Het mocht niet baten. Hij dorstte de theeblaadjes niet te lezen, de tarot niet te laten leggen, de kristallen bol bleef deze vrijdag afgedekt. Het onheil stond in de sterren geschreven, de toekomst lag vast: tegen vrijdag de dertiende was niets bestand.

Domenech is een controlfreak die zijn gelijke niet kent. Aan het toeval (volgens ons eigen orakel logisch) wil hij niets over laten en dus laat hij sterrenwichelaars de dierenriem van zijn spelers lezen. Een Leeuw moet je niet in de defensie posteren. Deze gaat vroeg of laat in de fout omdat hij zichzelf wil laten gelden. Was getekend: (de astroloog van) Domenech.
Het heeft hem slechts windeieren gebracht. Met 4-1 werden de haantjes gebraden door de Oranje furie. De vice-wereldkampioen kon wel mee in het tempo, speelde met grote regelmaat zelfs de eerste viool, maar moest op beslissende momenten het antwoord schuldig blijven op het improvisatievermogen van de Hollandse virtuozen. Bizar maar waar was de overtuiging waarmee Nigel de Jong speelde. Deze ex-Ajacied praatte tot voor kort zichzelf voorbij: veel geschreeuw, maar nog geen wol genoeg voor een poppensok. Ditmaal geen praatjes, hij vulde alle gaatjes met een doortastendheid van een Davids in zijn beste jaren.
Weer scoorden alle spelers een dikke voldoende. Weer was wisselen een luxe-optie, de accenten werden van aanvallend naar hyperaanvallend verlegd. Günther Netzer, Oranjefan in ziel en zaligheid, sprak van mein Holland. Beter een goede (Ooster)buur dan een verre vriend. Het veld stond in brand, de voetbalwereld wederom versteld. Waar zal dit eindigen?
Voor de Italianen eindigde het toernooi al bijna tegen de stugge Roemenen. Een achterstand door een zeldzame defensieve blunder (Zambrotta), afgestraft door Mutu (1-0), werd vrijwel direct teniet gedaan (Panucci 1-1). De Roemeense vedette mocht vlak voor tijd nog aanleggen voor het nekschot van elf meter: Buffon redde de Laars van een overstroming door tranen.

Voor Zwitserland eindigde het toernooi reeds tegen de Turken. Beroofde de medeorganisator twee jaar geleden nog de dribbelaars van de Bosporus van een WK-ticket, nu was het tijd voor de sportieve wraak. De weergoden waren de eerste helft nog op de hand van de horlogemakers, de hemel spoelde het veld letterlijk blank, na de rust bleef Turkije op zoek naar de zege en vond deze in de laatste minuut: 2-1
Portugal zorgde voor een ticket kwartfinale door de Tsjechen op raffinement te kloppen (3-1). Door velen worden de Portugezen getipt als eindwinnaar, maar op een enkel momentje van brille is het maar een modale ploeg. Stug, hard, geslepen, maar verre van eclectisch.

Polen, en Beenhakker in het bijzonder, had haar zinnen gezet op een zege op Oostenrijk. Het ski-land verzuimde tot driemaal toe een dot van een kans te verzilveren en Polen maakte gebruik van de voetbalwet: onterecht tegen scoren. Zelfs in overduidelijke buitenspelpositie, maar dit mocht de pret niet drukken (0-1). Dat met het sluiten van de markt een strafschop werd gegeven voor het bekende partijtje vrij-worstelen bij een hoekschop leverde op de Grote Weegschaal van de Voetbalsport een terechte penalty: 1-1 en Leo was not amused.
Evenmin geamuseerd waren de Oosterburen. De Kroaten legden de Duitsers in de luren qua sluw spel en duwden de meest succesvolle EK-deelnemer naar een pijnlijke nederlaag: 1-2. Bilic en de zijnen liggen alweer op een Kroatisch stukje strand, op te laden voor de kwartfinales. Het geheim van het succes? Je moet gewoon goeie spelers hebben, aldus de charismatische bondscoach.

Spanje won door een late treffer van alweer Villa, de Zweden met lege handen achterlatend: 2-1. Bij tijd en wijlen leuk voetballend, maar de Spanjaarden zijn een welkome gast in de kwartfinales. Voor tegenstanders althans. Het blijft pluk de dag voetbal. Daar is niets mis mee, maar je mist de overtuiging van echte slagvaardigheid als het Echt Moet.
Wie wel echt moest en het ook deed was onze eigen Guus. Twintig jaar geleden hadden we nog liever een raket in de tuin dan een Rus in de keuken. Nu zijn we een klein beetje voor de Russen omdat Hiddink daar zit. De 1-0 winst op de waardeloze Grieken was broodnodig. Exit Europees kampioen 2004.

De derde wedstrijd zal het kaf van het koren scheiden. Redt Duitsland het tegen gastland Oostenrijk? De emotionele Turken tegen de oude Tsjechen? Heeft Guus nog een aas in zijn mouw (Arshavin) die hij uitspeelt tegen zijn concurrent Zweden? Laat Oranje de pot tegen Roemenië lopen om zo in één klap verlost te zijn van Italië en Frankrijk?
Nederland, Portugal, Spanje en Kroatië zijn er al. Wie volgen?