terug_naar_homepage
login_linkspoot
lees_ook

seizoen 15/16:
figuranten
Butterfly
keuzes
Johan Cruijff
Jetro
kijk en zicht
verwondering
cyclus
pijnbank
spelletjes
kleurloos
Realisten en romantici
Blind

net niet

Je speelt al twee seizoenen lang prachtig voetbal, het publiek komt met plezier naar het stadion, je verrast vriend en vijand met je vermogen om met aanvallend voetbal en pressie te overwinteren in Europa, je haalt op een haar na de finale van de UEFA-cup, je doet tweemaal tot na de winterstop mee om de landstitel, waarbij de huidige editie nog steeds kan worden omgezet in een ticket voor de voorronden van de Champion’s League, je bent al anderhalf jaar hofleverancier van Oranje, diverse spelers transfereren naar grote clubs, maar als het bovenstaande moet worden samengevat tot een compacte one-liner, dan rept de verpersoonlijking van het bovenstaande, middenvelder Kenneth Perez over de net-niet generatie.
Net niet.
Net niet.
Jijzelf, je collega-voetballers, de technische staf, de supporters, het journaille, de tegenstanders, voetbalhaters, een blinde en zijn geleidehond en een verdwaald boterhamzakje, allen hebben genoten van de speelwijze van AZ, maar vanwege het ontbreken van een stuk tastbaar bewijs, een beker of een landstitel, telt dat allemaal niet? Is een oversized kerstboomornament of een theeblad met inscriptie dan het enige dat telt? Denkt Perez nu werkelijk dat de landstitel van PSV nog ergens anders wordt herinnerd dan alleen in de boeken? Het is toch een regelrechte devaluatie van het voetbal, een prachtig spel met onnoemelijk veel varianten, dat het zielloze geneuzel van PSV van de laatste jaren wordt beloond met een prijs? Het is toch ongelooflijk armoe troef als je met een dusdanige selectie zulk afbraakvoetbal speelt? In Europa, alla, maar op eigen bodem de schijtbak uithangen omdat geniepig lafbekken uiteindelijk de punten zal opleveren, dat doe je met goed fatsoen je valse schoonmoeder nog niet aan. Van kiet af voor de winst spelen, aanvallen, het surplus aan combinaties op de mat leggen, listige steekpassjes, pressing, druk, jagen, hoge balcirculatie, inschuiven, risico nemen. Liever 3-4 verliezen dan luizig vanuit de tegenwoordig geaccepteerde handbalopstelling (dat zoiets gepikt wordt, neem dan ook maar een handbalcoach, die heeft tenminste echt verstand van de materie) gokken op een missertje en dan hopen op een doelpunt uit de counter.
0-1. Eindsignaal, knap gedaan hoor. Het publiek voelt zich voor de zoveelste keer rectaal gevisiteerd door de eigen club, maar he, we hebben wel gewonnen. Nou, als het zo moet dan maar niet.
De voetballer en het voetbal blijft in de herinnering, overleeft generatie op generatie. Hongarije 1954, met Puskas, Kocsis en Hideguti, ik heb alleen flarden gezien, maar de mythe blijft bestaan, ze speelden het spel als grootmeesters. Nederland in 1974, het elftal wordt nog steeds met lof overladen, óók door de Duitsers. Brazilië in 1982, onder leiding van Socrates werd de verheven filosofie van aanvallen weer in ere hersteld. Geen van de elftallen behaalde een prijs. Althans, een stuk edelmetaal dat op andere dagen in het leven dienst doet als boekensteun. De prijs die zij kregen was vele malen groter, verhevener: de vreugde.
Ik was erbij, ik heb het gezien, ik zal het nooit vergeten. Voetballiefhebbers zullen deze zinnen alleen uitspreken over AZ, aanhangers van de landskampioen PSV hebben alleen een plaatsje in de boeken. Niet in de harten.

Net niet.

copyright by © judge