terug_naar_homepage
login_linkspoot
lees_ook

seizoen 15/16:
figuranten
Butterfly
keuzes
Johan Cruijff
Jetro
kijk en zicht
verwondering
cyclus
pijnbank
spelletjes
kleurloos
Realisten en romantici
Blind

structuropaat

Denken ze bij Ajax nu nog steeds dat het systeem heilig is? Voetballers willen winnen en het maakt hen niet uit hoe je de poppetjes op het bord tekent, als er maar gespeeld gaat worden met de grootste winstkansen. En of er nu weer met een linksbinnen en een stopperspil gestart wordt, of met een ingegooide ruit en een open deur, dat zal niemand een biet wezen. Ook het publiek koopt geen aanzien tijdens de koffiepauze op het werk met de mededeling dat er wèl met drie spitsen gespeeld werd. Eerst winnen, daarna meepraten.

Bij Ajax blijft men hangen in het verleden en denkt dat de rendementen uit het verleden uiteindelijk een garantie zullen zijn voor een Gouden toekomst. Men is alleen vergeten dat men geen spelers meer opleidt voor het eigen elftal. Een trainer koopt spelers in die hij nodig acht om te winnen, binnen een speelwijze die hij in zijn blocnote heeft genoteerd. Als 4-3-3 niet werkt, dan stapt men over op een ander concept. Spelers uit de jeugd moeten passen binnen het idee en niet andersom. Mooi voetbal is aanvallend voetbal, en aanvallend voetbal is voetballen naar voren, met de intentie om te scoren. Dit kan met drie spitsen, of vijf, of met geen eentje, de intentie bepaalt het vertoonde spel. Halfbakken vleugellamme buitenspelers die keer op keer een voorzet de staantribune injagen, daar koop je niets voor. Rendement, weet u nog? Brian Roy, de onbetwiste koning van het pielemuizen wat nergens toe leidde, was een linksbuiten. Net als Tom Soetaers, Mitea en al dat andere bloedeloze geneuzel dat Ajax presenteerde aan de achterban. Piet Keizer was een linksbuiten, maar alleen omdat hij wist wat hij daar moest doen. Als je het niet weet, dan heeft het geen nut.

Charisteas en Rosenberg lijken samen voor wat doelpunten te zorgen. Met prachtig hogeschoolvoetbal? Nee, verre van, maar wat doet dat ertoe? Ze scoren, Ajax wint. Soit. Maar wel met 4-4-2, schampert de media. Lekker belangrijk, moet men denken. Winnen is winnen. Louis van Gaal speelt bij AZ ook met drie spitsen, maar als hij langs zijn ballen krijgt bij PSV of Feyenoord, dan weet ook hij dat dat kan gebeuren. Mooi voetbal is voetbal dat wint. Louis denkt in kansberekening, bekijkt zijn materiaal en plant een 4-3-3 tussen de lijnen. Als het werkt is ie koopman, als ie verliest een blaasbalg met een te kort lontje.
Danny Blind heeft het roer omgegooid. Eerst winnen, daarna zien we verder, denkt Danny. Het Ajax-systeem? Mijn Zeeuwse sjarel. Die twee gebaksvorkjes in de punt doen hun werk en dus mag ik langer blijven zitten. Overleven is ook een kunst, daarna gaan we sleutelen. Vandaar Huntelaar. Alleen is met Klaas-Jan het lek nog niet boven. Voor het 4-3-3 heb je tactische giganten nodig, of robots (Ajax anno 1995). Druk naar voren betekent ruimte in de rug en daar wil je niet aangevallen worden. En met de leegloop en de sterk verminderde populariteit van Ajax als club waarvoor men wil spelen wordt het nog balanceren tussen hoop en vrees.
Daarom eerst de punten.
4-4-2.
4-5-1 desnoods.
Voor prachtig voetbal kijken ze maar naar Canal+. En dan alleen Barcelona.
Ajax is geen Barcelona. En Barça speelt geen originele 4-3-3.
Het is toch allemaal niet zo moeilijk?

copyright by © judge