terug_naar_homepage
login_linkspoot
lees_ook

seizoen 15/16:
figuranten
Butterfly
keuzes
Johan Cruijff
Jetro
kijk en zicht
verwondering
cyclus
pijnbank
spelletjes
kleurloos
Realisten en romantici
Blind

barrage

Het was meeslepend.
Het was prachtig om te zien hoe de Turken speelden voor de eer om plaatsing voor de WK-eindronde af te dwingen, dezelfde eer die uiteindelijk na 94 minuten de stoppen door deed slaan. Een 4-2 zege op Zwitserland was niet voldoende, de dubbel tellende tegentreffers (eerste barrage: 2-0 Zwitserland) braken de nek, de muur tussen de hersens en het hart. Er werd geslagen, geschopt, cameratoestellen werden weggeduwd om toch vooral niet de emotie in haar meest primitieve vorm in beeld te brengen. Onmacht en verslagenheid werden omgezet in woede en agressie, culminerend in geweld.

Nooit goed te praten, maar wel een enigszins begrijpelijke reactie. Het zijn me namelijk nogal geen tegenpolen: de broodsaaie, degelijke, totaal van technisch voetbal gespeende Zwitserse uurwerken tegenover de bijna puur op instinct pingelende pleintjesvoetballers met een schier onuitputtelijk arsenaal aan trucjes en schijnbewegingen, de Turken dus. Verstand versus emotie, bestektekeningen tegenover schrijven in het zand, discipline contra Spielerei.

Wie heeft er zitten juichen dat de Zwitsers komende zomer de groepswedstrijden komen verzieken? Een paar verdwaalde Alpenboeren die niet kunnen skiën? Wie wrijft zich al voorprettend in de handen dat hij 270 minuten lang Frei, Streller of Vogel de pixels uit de beeldbuis ziet vervelen? Waar spelen deze knapen, met gezichten als oorwurmen? Ik wil het niet eens wéten.
Helaas, geen laatste kunstje van Grootvizier Hakan Sükür, geen achterhoedespelers die ook kunnen voetballen (en dit ook laten zien, met elk volgens Westerse maatstaven onaanvaardbare risico van dien), middenvelders die tactiek toch ècht ondergeschikt maken aan het dollen van een opponent, omdat afspelen nu eenmaal een teken is van inferieure techniek.

Geen van beiden zal een rol van betekenis spelen, maar dat doen er wel meer niet. Hun opdracht is dan ook om de toeschouwer te vermaken, ter meerdere eer en glorie van het voetbal.
Blunder raak, maar doe wat. Graaf je niet in om het onafwendbare lot uit te stellen, maar speel zoals voetbal bedoeld is, als spelletje van plezier.
Ik zie het die Zwitsers niet doen, die doen het spel geweld aan.

Zo wordt geweld met geweld beantwoord.

 

copyright by © judge