Nederland ligt eruit.
Nigeria was beter, eigenlijk op alle fronten en dus is het een vorm van gerechtigheid dat de jonge Super Eagles uiteindelijk naar de halve finale gaan. Het chauvinisme zorgde ervoor dat in Nederland tijdelijk de wens de vader van de gedachte werd, in plaats van het vertoonde veldspel op haar merites te beoordelen. In de openingswedstrijd tegen Japan dolde Quincy Owusu Abeyie alles en iedereen uit het land van de Rijzende Zon en zorgde hij ervoor dat zijn prestaties in het vervolg breeduit in de media werden uitgemeten. Euforisch werden zijn kwaliteiten overbelicht en werd de verantwoording over het welslagen van het toernooi voor een significant deel in zijn jonge schoenen geschoven.
Voor het grote talent van Arsenal zou het WK tot 20 jaar het podium van de toverdribbelaar worden.
Althans, dat hoopte men vurig.
Maar hoop wil het klare beeld nog weleens verstoren en oneffenheden en andere gebreken met de mantel der liefde bedekken.

Ook Hedwiges Maduro begon met ballast op de rug aan het toernooi in eigen land, hij was immers door bondscoach Van Basten zelf geselecteerd voor het Grote Oranje, dus moest het WK voor jongelingen een ABC-tje zijn voor de nu al gedoodverfde opvolger van Frank Rijkaard. Wie Maduro tegen Nigeria als een maratonloper in de laatste kilometers heeft zien zwalken over het veld is inmiddels bruut ontnuchterd. Het was gewoon teveel, technisch en fysiek werd hij overklast door zijn Afrikaanse evenknie John Obi Mikel, die overigens zowel Manchester United als Chelsea naar zijn handtekening heeft dingen.
Nigeria was andere koek, vandaar dat bondcoach Foppe de Haan zijn spelers had gewaarschuwd om zo min mogelijk fysieke duels met de gespierde atleten aan te gaan. Dit lijkt een goeie tip, maar is simpel beschouwd één grote open deur. Een fysiek duel is een kwestie van primitieve kracht, een onderdeel waarop Nederland altijd een veer moet laten. Snel en vloeiend combinatiespel, dàt is Oranje, dat weet de eerste en niet eens de beste pupillentrainer.

De grote vraag is de opdracht die aan Quincy werd verleend. Zij kwaliteiten zitten in zijn solo-actie, juíst in het directe duel met een tegenstander. Hem vragen om de duels niet aan te gaan is aan Thierry Henry vragen of hij zijn snelheid niet wil gebruiken. Het is niet bekend of Quincy met deze opdracht tussen de lijnen is gestuurd, maar hij deed maar zelden (en voor een mogelijk resultaat veel te weinig) waar hij op lééft: de krankzinnige diabolische dribbel, het onnavolgbare voetenwerk sur place, schijnbewegingen die nergens op slaan en tòch verwarring stichten. Zijn benen werken sneller dan zijn hersens, vandaar het soms belachelijke overtal aan schijnbewegingen of het volledige gemis aan rendement, maar dát is Quincy Owusu Abeyie.
Als die jongen alleen is probeert hij zichzelf te dollen, zijn voetbalbestaan op aarde staat of valt met zijn regendans om de bal. Als deze lukt zit de opponent in zwaar noodweer. Mislukt hij, dan is er altijd een volgende dans.

Willem van Hanegem vond na afloop van de wedstrijd tegen Nigeria dat Quincy in ieder geval zich meer als teamspeler had opgesteld dan als individualist. Al die acties leiden meestal tot niets, bromde de Kromme. Klopt als een bus, Willem is zelden op een onjuiste opmerking te betrappen en dan nog is de vraag eerder of wij hem wel hebben begrepen dan dat hij er geen verstand van zou hebben, maar nu blijft de vraag toch hangen of het uitbannen van die vele acties niet heeft geleid tot het uitbannen van zijn ziel? De jonge tovenaar gaf slechts een enkele bliksemflits uit zijn repertoire, terwijl hij het in principe in Keulen moet kunnen laten donderen.
Tim Vincken, zijn jonge collega op rechtsbuiten werkte zich een slag in de rondte, maar zijn wapens zijn snelheid en kracht. Eenvoudigweg met dezelfde middelen te neutraliseren.
Techniek en een naar ontoerekeningsvatbaarheid neigend arsenaal aan voetbewegingen is moeilijk te ontmantelen. Alleen buitensporig voetbalgeweld lijkt afdoende. In plaats van dat Foppe aan Quincy de mogelijke zelfmoordmissie (in naam van Oranje uiteraard) meegaf om zoveel en waar dan mogelijk duels aan te gaan met tegenstanders, dan zou mogelijk het kinderversje van de tien kleine negertjes in werking kunnen treden.
Aan de andere kant heeft Quincy zelf misschien wel gedacht aan het verdere verloop van zijn carrière en paste een mogelijke beenbreuk niet in zijn loopbaanplanning.
Wie zal het zeggen?

In ieder geval is de roep om een nieuwe wereldster uit de Oranjepolder niet beantwoord.