terug_naar_homepage
login_linkspoot
lees_ook

seizoen 15/16:
figuranten
Butterfly
keuzes
Johan Cruijff
Jetro
kijk en zicht
verwondering
cyclus
pijnbank
spelletjes
kleurloos
Realisten en romantici
Blind

rookgordijn

Het lukte Mourinho bijna het gehele seizoen om de aandacht van pers en publiek gevangen te houden. Met een uitermate arrogante blik, met maniertjes die alleen de nouveau riche als Paris Hilton zich kan veroorloven en uitspraken en insinuaties die sinds de inquisitie van Alva niet meer leken te bestaan hield hij de focus op zijn persoon.
Was het ego?
Was het megalomanie?
Niets van dat alles, Mourinho hield sluw de aandacht weg van het povere spel van Chelsea.

De zegetocht van de Londense club leek van kiet af in de sterren geschreven te staan. Met een puissant rijke voorzitter die blanco cheques uitschrijft aan welke benodigde speler dan ook bleek voormalig trainer Rainieri niet bij machte om een landstitel of welk soort eremetaal dan ook binnen te halen, maar daar zou Jose Mourinho, winnaar van zowel de UEFA-cup als de Champion’s League met Porto, verandering in brengen. Hij kocht in totaal voor multimiljoenen olieroebels aan spelers in, waaronder Arjen Robben, Petr Cech, Didier Drogba, Tiago, Mateja Kezman en twee Portugezen van Porto, Ricardo Carvalho en Paulo Ferreira. Voeg dit bij de aankopen van het seizoen daarvoor, zoals Damien Duff, Joe Cole, Claude Makelele, Wayne Bridge, Scott Parker, Alexei Smertin en Glenn Johnson, en u zult begrijpen dat zelfs een minder begaafde hoge ogen moest kunnen gooien met het aanwezige spelersmateriaal. Sterker nog, neem de beste speler van iedere club uit de Nederlandse eredivisie en concludeer dat deze niet kunnen tippen aan de potentiële kracht van dit elftal.
Het was eigenlijk heel vreemd dat klasbakken als Juan Sebastian Veron en Hernan Crespo het veld moesten ruimen, want qua techniek en scoringsdrift staken deze twee Argentijnen elke aankoop naar de kroon. Omdat een groot deel van de transfermarkt zich bijna letterlijk afspeelde op Stamford Bridge, viel de aftocht van de gauchos niet eens op.
Maar waarom moesten zij weg? Welke idioot snijdt moedwillig de brille uit zijn elftal?
Waarschijnlijk wilden zij teveel aanvallen, een blasfemie in het woordenboek van Mourinho.
Leg de selecties van Porto en Chelsea naast elkaar en zie de verschillen.
Geen.
Mourinho gokt op de geniale invallen van Robben en/of Duff, zoals hij bij Porto teerde op de dribbels van Carlos Alberto. In de aanval moet de spits vooral hard werken (zie Benny bij Porto en Gudjohnson bij Chelsea), want Mourinho werkt vanuit het principe dat zijn ploeg de bal niet heeft. Ook de rest van het elftal loopt zich het snot voor de ogen, tot het moment dat bal is veroverd en dan volgt de counter.
Simpel.
En dodelijk.
Voor iedereen.
Zowel de opponent als de neutrale toeschouwer wordt aan het kille mes van het rendement geregen. Niks balbezit, niks geen moeilijke patronen verzinnen hoe een tegenstander kapot gespeeld kan worden. Een tegenstander speelt zichzelf wel kapot, zowel in kilometers als in mentale weerbaarheid. Je wordt gek als je naar Chelsea kijkt, je wordt gek als je tegen Chelsea speelt. Eén brok anti-voetbal, tien voetbalhaters en een geniale dribbelkoning, het is onmogelijk om te genieten van het vertoonde spel.
Als het aan Chelsea lag scoorde zij in de eerste minuut en werd er direct geblazen voor het eindsignaal.
Punten in de knip en nu wat leuks gaan doen.
Klotesport.

Na de voetbalmoord op Barcelona was ik als rechtgeaarde Nederlander voor Bayern München, zowel uit als thuis. Het mocht niet baten. Nu hoop ik dat het oersaaie Liverpool de nek omdraait van die countermiljonairs.
Het zal wel niet. Liverpool heeft voetbalhistorie en zal ergens in de 180 minuten zich verplicht voelen om er iets van te maken.
Daar heeft Chelsea geen boodschap aan en slaat toe.
Zijn ze er toch ingetuind! zou Herman Kuiphof zeggen.
Tweemaal.
Het licht gaat uit, het verstand blokkeert.
Gelukkig staat Mourinho weer langs de lijn.
De bliksemafleider.

copyright by © judge