Rinus Michels gaf zijn spelers nummers. Het individu met zijn persoonlijke beslommeringen moest uit het voetbal gehaald worden.
Louis van Gaal gaf zijn spelers looplijnen, zodat elke speler wist hoe, wanneer en waarnaartoe hij moest lopen. De eigen denkbeelden mochten het spelconcept niet verstoren.
Spelers krijgen mediatraining, zodat zij allemaal hetzelfde zeggen (niets). Spelers dragen allemaal hetzelfde pak, lezen allemaal hetzelfde boek (De ontvoering van Heineken van Peter R. de Vries) en eten allemaal hetzelfde voer (balletje gehakt met patat). Ze hebben ook allemaal dezelfde vrouw (Barbie) en dezelfde auto’s (sportwagen + SUV).
Voetballers zijn allemaal hetzelfde, althans, dat willen de clubs en de voetbalbond.

Een Diego Maradona met een cokeverslaving, George Best met een drankprobleem, Patrick Kluivert die graag te hard rijdt, een Engelse selectie die het interieur van een vliegtuig grondig verbouwt, Dennis Wise die regelmatig in vechtpartijen verzeilt raakt, Theo Lucius die illegaal vuurwerk verkoopt, Johan Cruijff die vragen stelde over de verzekering van spelers, Van Hanegem die van de KNVB-cursus Coach Betaald Voetbal welgeteld twee sigaretten opsteekt, Romario die een geziene gast is in iedere discotheek in Eindhoven, Barcelona en Rio de Janeiro, dat wil men dus niet.
Ook voetballers hebben een mening over zaken, ook voetballers zijn gewoon mensen met fouten, maar dat willen we niet. Voetballers hebben een voorbeeldfunctie, voetballers zijn de laatste heiligen op aarde: zonder zonde, nimmer aanstootgevend.
Word wakker.

Hoezeer men ook zou wensen dat men de mindere karaktereigenschappen uit de talenten zou kunnen slopen, een mens is pas compleet inclusief de zwarte zijde. En over de zwartheid van bepaalde eigenschappen valt een proefschrift te schrijven (alcohol: bij de supermarkt te verkrijgen, sigaretten: idem, drugs: visiteer uw lokale coffeeshop, vandalisme: enkele uurtjes dienstverlening, vechtpartij: stoot een glas bier uit iemands hand en kijk niet verbaasd, illegaal vuurwerk: in België gewoon legaal, kritische vragen stellen: Neerlands erfgoed, commentaar: Neerlands grondrecht, vrijetijdsbesteding: zie Conventie van Geneve), dus laten we de fundamenten ter hand nemen, waarbij zwart ook zwart is: racisme.

Paolo di Canio, een magistraal voetbaltalent, in zijn nadagen nog wekelijks op topniveau het publiek op de banken en de tegenstanders veterloos spelend, is een racist (of fascist, nazi, vul een woord naar keuze in). (Deze zinsnede is geen enkel probleem voor Di Canio, hij draagt immers in woord en beeld zijn verontrustende gedachtengoed uit) Afgelopen weekend bracht hij, ter viering van zijn doelpunt in de verhitte stadsderby van Rome tussen Lazio en AS, de Hitlergroet.
Dit kan niet, daar zal iedereen, behalve de fans van Adolf, het mee eens zijn. Het is onfatsoenlijk, aanstootgevend, opruiend, kwetsend, noem maar op, het is ‘t.
Maar ook vrijheid van meningsuiting.
Een kruisje slaan, Allah danken, een T-shirt tonen met de afbeelding van Jezus, Che Guevara of Nelson Mandela, allemaal vormen van dankzegging. De een vindt er wat van, de ander niet.
Paolo di Canio is, als hij voetbalt in het stadion, een werknemer van S.S. Lazio Roma, lid van de Italiaanse voetbalbond. Op dat moment heeft hij zich te conformeren naar de gedragsregels van de werkgever en de overkoepelende organisatie.
Logisch.
De Italiaanse voetbalbond stelt nu een onderzoek in naar het gedrag van Di Canio.
Welk onderzoek?
De rechterarm schuin vooruit, die kent toch iedereen? De werkgever en de bond hebben echter boter op het hoofd als het gaat om racistische spreekkoren van de eigen aanhang. Uiteraard is het makkelijker om een enkel persoon aan te pakken dan honderden, maar het principe staat: je pikt het wel of je pikt het niet.

En Il Presidente Berlusconi is de grootste racist van allemaal, maar dat schijnt iedereen voor het gemak maar even te vergeten. Zelfs Ruud Gullit, die zijn Gouden Bal opdroeg aan Mandela, distantieert zich niet van zijn voormalige voorzitter van AC Milan, Clarence Seedorf, eveneens een voorvechter van gelijkheid, verdient zijn euro’s bij de voetbaltak van de NSDAP en Frank Rijkaard heeft ook nog nooit publiekelijk uitspraken gedaan over de fascistoïde ideëen van de leider van Forza Italia.
Verwachten we eigenlijk dat zij zich, alleen al op basis van hun kleur, moeten uitspreken tegen racisme?
Misschien wel.
Maar voetballers willen voetballen, meer niet. De boze buitenwereld met al haar schimmigheden en donkere gedachtenspinsels mogen niet binnen de lijnen komen. Voetbal is kleurloos, onafhankelijk van rijkdom, afkomst, godsdienst, geaardheid of geslacht.
Voetbal is Utopia.

Di Canio heeft de grenzen overschreden. Niet van de maatschappij, want racisme is net zo’n onderdeel van van de wereld waarin we leven als terrorisme, kinderverkrachting, vrouwenmishandeling, moord, doodslag en plundering, maar van de krijtlijnen.
Binnen het speelveld moet de wereld voor 90 minuten in de kleedkamer achterblijven.
Dan kan men ook van het spel van Di Canio genieten, net zoals van een schilderij van Picasso, die zijn vrouw sloeg.