Een waarschuwing vooraf: deze column kan schuren.
Man en paard zullen worden genoemd.
Of op zijn Amerikaans (en meer to the point): calling a spade a spade.
En dat kan niet meer in Nederland.
Met de Zwarte-Pieten-discussie verdwijnt het laatste kleurverschil.
Als we alles maar kleurloos maken, dan komt het goed.
En dat is het Grote Probleem bij Oranje.
Geen kleur meer op de wangen.

In Oranje komt men geen krentenbol meer voorbij.
Nederland is in alle staten als Arjen Robben, de laatste der passerende aanvallers, afzegt voor een interland.
Is Robben dan de enige die een tegenstander kan passeren?
Nee hoor, er lopen zat spelers rond die er lol in hebben een opponent te degraderen tot bushokje.
Het probleem is dat die spelers niet worden geselecteerd.
En waarom niet?
Ze zijn lastig.

Zo, het hoge woord is eruit.
Lastige klanten, die dribbelaars.
Abe, Faas, Johan, Pietje en Coentje, zij dribbelden het netvlies tot staar.
Faas Wilkes: Tactiek? Als ik drie man passeer kan de tactiek de prullenmand in.
Faas werd verbannen uit Oranje.
Abe Lenstra? Stronteigenwijze Fries, die overigens wel met Heerenveen Ajax op de pijnbank legde in een memorabele 6-5 overwinning.
Dribbelkoningen.
Instinctvoetballers.
En daar ontbreekt het ten enen male aan in Oranje.
Waarom?
Omdat instincten niet onder controle staan.

Controle is het toverwoord.
Sinds de aanleg van de Flevopolders en de Deltawerken leeft Nederland met het idee van de planmatige en maakbare samenleving.
Het plan is de basis van alles.
Plannen, managen, alles staat in het teken van de controle.
Het adagium komt uit de accountancy: vertrouwen is goed, controle is beter.
Oranje heeft elf register-accountants in het veld staan.
We zijn kapot gegaan aan de drang tot greep hebben op iedere situatie.
Elf spelers tjokvol opdrachten het veld in sturen: volg de trainer, volg je tegenstander, volg de bal.
Volgers, dat loopt rond in Oranje tricot.
De vrijbuiters van de zeven zeëen zijn verworden tot geknechte slaven van een systeem, uitgedokterd door controlfreaks.
Van Marwijk, Van Gaal.
Ajax onder Frank de Boer.
De dribbelaars van nu zijn neppers, op Depay na.
Narsingh?
Een excuusneger in de basis.
Doet keurig zijn opdrachtje.
Alleen als we het niet meer weten, als de controle tot niets heeft geleid (contaminatie), dan mag een vrije geest het veld in.
Lens, Promes, die moeten dan vrijuit gaan voetballen.
En dat doen ze niet, want ze willen in de basis.
En om daar te komen moet je safe spelen.
En dus spelen ze op zeker.
Veilig een balletje breed.
Tscheu-la-Ling passeerde alles en iedereen, soms twee keer, puur voor de lol, of hij passeerde nog geen drol.
En schopte met een karatetrap een tegenstander en zichzelf met rood het veld uit.
Gek.
Geniaal.
Alles-of-niets.

De opvallendste voetballers uit de eredivisie zijn El Ghazi, Tannane en Ziyech.
Niet toevallig alle drie behept met Marokkaanse roots.
En dus zullen die gasten niet zo goed luisteren.
Of ze hebben geen kaas gegeten van tactiek.
In ieder geval, ze doen maar wat.
Dat is de algemene teneur, gebaseerd op wat onderbuikpsychologie.
En misschien wel de simpele waarheid.
Maar in Oranje wordt steevast geen Marokkaan geselecteerd.
Een paar Surinamers, vooruit.
Maar Marokkanen?
Of Turken?
No chance in hell.
En kom niet aan met Bouhlarouz (verdediger), Bakkal (volger) of Maher (volger).
En ook Afellay was alleen in zijn eerste periode een vrijdenker op linksbuiten.
Daarna ging ook hij nadenken over zijn positie in het veld.
En toen over zijn directe tegenstander.
En toen ging ie daar maar achteraan rennen.
En rende zichzelf Oranje uit.

Vrije geesten moeten altijd in de basis.
Zij hebben het sleuteltje tot succes bij zich.
En soms niet.
Tactiek? Plan?
Dat is voor de rest van het elftal.

Wij hadden vroeger Moussi, bijnaam Romario.
Die stond altijd in de basis, juist omdat hij maar wat deed.
Iedereen in een dwangbuis dribbelen.
En wij zorgden voor de rest.
Oranje kan wel een Romario gebruiken.
Een echte dribbel-Marokkaan.