Der Schiri gibt Freistoß, 17 Meter vor dem Tor. Alles wartet auf van der Vaart, dann schnibbelt Marcelo Diaz den Ball über die Mauer. 1:1! Verlängerung! (bron: Bild Zeitung 2 juni 2015)

Gro(o)t(er) worden door klein te blijven, het lukt slechts de enkeling om de verleiding van het ego te weerstaan.
Het meest bijzondere moment van de Bundesliga-doodsstrijd die HSV de afgelopen weken doormaakte vindt plaats aan de poorten van de hel.
Het is letterlijk de 90ste minuut van de promotie/degradatiereturn op vijandelijk gebied tegen Karlsruhe SC.
De heenwedstrijd eindigde in 1-1.
In de return is HSV wel beter, maar tot de 78ste minuut weet zij geen bres te slaan in de stugge KSC-defensie.
De hoogspanning van het duel is voelbaar, de atmosfeer knettert.
Interim-trainer Bruno Labbadia sterft bij voortduring duizend doden.
Je zal toch de trainer zijn met wie HSV, der Dino, na dik 51 jaar onafgebroken Bundesliga, degradeert?
In de Imtech Arena, de thuishaven van HSV, tikt de stadionklok gestaag door.
Deze klok geeft op de seconde nauwkeurig de tijd weer gedurende die Rothosen op het hoogste niveau voetballen.
Niet toevallig gelijk aan de start van de Bundesliga als Duitse competitie.
In de 78ste minuut van het zenuwslopende duel, bij een 0-0 stand, telt de beroemde klok 51 jaar, 281 dagen, 3 uur, 48 minuten.
Een schok die zijn weerga enkel op de schaal van Richter kent, gaat door alles wat de Hamburger Sport Verein lief heeft.
Na een onbedoelde kluts tegen de benen van de arbiter geraakt de bal bij een KSC-middenvelder die met een leep lobje de in das Strafraum penetrerende snelle spits Jabo op maat bedient: 1-0 voor Karlsruhe SC.
...
Ik ben slechts ingeschakeld op de ARD omdat ik een fan ben van Rafael van der Vaart, meer niet.
Ik ken HSV omdat Ernst Happel, de legendarische coach van Feyenoord, met de Hamburgse club de Europacup I won (Happels tweede Cup met de Grote Oren).
En Felix Magath, de maker van het enige doelpunt in de finale tegen Juventus, die als trainer zo leip is van duurlopen en conditie dat ie ongetwijfeld er nog steeds van baalt dat de Berlijnse Muur niet meer bestaat.
Gewoon omdat ie dan lekker zijn ei kwijt kan bij Dynamo Dresden, Lokomotiv Leipzig en al die andere anabole engerds.
Maar dit terzijde.
Ik voel, thuis op de bank, de hartverlammende stress.
Nog 12 minuten.
Twaalf minuten voor een gelijkmaker, anders is het over.
Klar.
Van der Vaart staat nog steeds op het veld.
Conditie, ondanks kwade tongen, kein Problem.
HSV drukt, krijgt kansen, paal, schamper, keeper, een verdwaalde voet, hij gaat er niet in.
And now my friends, the end is near ...

Zum Teufel maar waar, in de 90ste minuut, aan de rand van de afgrond, de vlammen van het hellevuur reeds aan hielen likkend van HSV, krijgt zij een vrije trap, op 17 meter afstand, recht voor het doel.
De Duitse commentator weet hoe laat is:
51 jaar, 281 dagen en 4 uur precies.
Het is tijd voor de Genialfuß van Van der Vaart.
De enige die HSV van een flatliner kan weerhouden.
Raffie moet het doen.
32 jaar, 109 dagen, 21 uur en 15 minuten oud.
De commentator weet het.
Heel HSV weet het.
De aanhang idem.
De televisiekijker weet het ook.
En Karlsruhe SC weet het zeker.
De muur, de keeper, alles is opgesteld en ingesteld op de vrije trap van Rafael van der Vaart.
Onze Lieve Heer zet de aarde heel even stil om goed te kunnen kijken hoe de linkspoot uit Heemskerk de belangrijkste bal uit zijn carrière gaat nemen.
Hoe tovert hij dit konijn uit de hoge hoed?
...
1-1.
Gelijk.
Verlenging.
Het stadion ontploft.
Hamburg ontploft.
Van der Vaart scoorde door de bal niet te nemen.
Door enkel als afleidingsmaneuvre te dienen.
Een andere speler van HSV krulde de bal in de verre bovenhoek.
Marcelo Diaz.
Rechtspoot.
Dat verwachtte niemand.
Behalve Van der Vaart.
Klassespiel.