Kazim Richards, de spits van Feyenoord, is een geliefd gespreksonderwerp voor veel voetbalvolgers.
Was het bij zijn aantreden nog zijn moyenne (1 goal op 128 wedstrijden of zo), naarmate hij zowaar begon te scoren en dat aantal zelfs in het tijdslot van één seizoen wist aan te tekenen (we schrijven 12 februari 2015, 9 doelpunten in 18 wedstrijden), nu is het azijnzeiken gebaseerd op zijn gemiste kansen.
Ik geef U, als rechtgeaard Feyenoordsupporter zijnde, gelijk.
Kazim mist opgelegde kansen.
Sterker nog, enkele van zijn doelpunten  (misschien wel allemaal) hebben een geluksfactor waarmee men in het casino de bank zou doen springen.
Kazim is een kansenmisser en een opportunist met geluk aan zijn kont.
Klopt allemaal.
Desalniettemin brengt Kazim wat van hem verwacht wordt.
Hij laat het elftal beter renderen.
Hij staat er niet als eindstation, maar als muurtje.
Muur eigenlijk, want de man is beresterk.

Om toch de spitspositie en de invulling daarvan door Kazim wat nader te duiden kijk ik even naar de topscorerslijst van de eredivisie tot nu toe.

Memphis Depay           15 doelpunten
Mark Uth                     13 doelpunten
Michael de Leeuw         12 doelpunten
Michiel Kramer             11 doelpunten
Luuk de Jong              10 doelpunten
Bartholomew Ogbeche  10 doelpunten

Daarna komt onze vriend Kazim met 9 treffers, evenals Castaignos, Armenteros en Boymans.
En daarna, en dat zal best even schuren, komt Milik van Ajax, die met 8 doelpunten (in 15 wedstrijden) de ranglijst deelt met de spitsen (meervoud!) van PEC Zwolle (Nijland en Necid) en middenvelders Vejinovic, Gudelj, Wijnaldum en Chery.
Niet om het een of ander, maar dat is niet om over naar huis te schrijven.
En dan is de volgende vraag: brengt Milik wat er van hem verwacht wordt?
Staat Milik in de spits als eindstation of als muurtje?
Ik vrees toch het eerste.
Scoren.
En dan lopen zowel Milik als Kazim beiden 1 op 2, maar van Kazim kun je in ieder geval nog zeggen dat hij oorlog maakt en de middenvelders laat aansluiten. Daar kan ik Milik niet op betrappen.

Zonder na te branden wil ik maar zeggen dat een spits in Nederland helemaal geen topper is.
Kijk de lijst hierboven er maar op na: wie, op Depay na, komt er bij een Europese subtopper ooit aan de bak?
Niemand.
af en toe hebben we mazzel dat er een crack uit eigen bodem voortkomt, of een exoot wordt ingevlogen die blijkbaar aan de buitenlandse scouts was ontsnapt.
Maar het merendeel is het komkommertijd.
Sappelen.
Niet klagen dus, wij zijn een 6e rangs voetbalcompetitie, dus krijgen we 6e-rangs spitsen.
En dat zie je ook in de scouting terug.

Recentelijk zag ik een documentaire over een jongetje dat toen niet ouder dan 8 jaar was. Een trainer van een lokale amateurclub had een spelertje nodig tussen 12-jarigen. Het jongetje stak zijn hand op en de trainer vroeg: wat kun je allemaal?
Alles, antwoordde het knaapje.
Alles.
Wààr was de scout van een Nederlandse club?
Die liep op datzelfde moment rond bij een 10-jarig jochie uit Rotterdam.
Dat wordt een grote, zei de scout.
Hij kreeg gelijk.
Michiel Kramer werd 1 meter 95 lang.
Dat alleskunnende jochie bleef een kleintje.
1 meter 69.
Rara ...
Ik bedoel maar.