LIJSTJE (I)

Tot aan de troostfinale (troost? Voor wie?) stond de Braziliaanse verdediger David Luiz met stip op nummer één in mijn lijstje van mongoleske idioten. Wie zijn transferbedrag naar Paris St. Germain (EUR 75 mln) combineert met zijn gemankeerde mimespel en dito defensieve kwaliteiten barst in lachen uit. De voetballerij in optima forma. Iemand roept heel hard dat hij De Beste Verdediger is, presteert naar behoren in een zomeravondtempo op een toernooi voor spek en bonen (de Confederations Cup) en de zaakwaarnemer doet de rest. De pers, al sinds jaar en dag kritiekloos reclamefoldertje van voetbalmiljonair of club, dupliceert slaafs het door belanghebbenden opgesteld persbericht et voila, Sideshow Bob zegt Alléz Paris!

Hilarisch wordt het als zijn compaan in de defensie van de Seleçao, Thiago Silva, wordt geschorst en de halve finale tegen Duitsland moet toekijken. Geen probleem voor de man met de schichtige tics en karikaturale cadans: Big Phil, ik regel de zaken achterin wel. Big Phil, ik dacht dat zulke bijnamen alleen bij maffiosi bestonden. De vraag rijst: is er een Little Phil? Of is dat iets dat is ontstaan tijdens het gezamenlijke douchemoment? De Nederlandse vertaling van de bijnaam roept goedkoop scorende associaties op en daar wilde ik het bij laten.

Sideshow Bob werd dus, naast zijn functie van sloophamer met klinische stoornissen, op eigen verzoek opgezadeld met de organisatie van de achterhoede.
Dat hebben we gezien.
Nog niet eerder vertoond was het doorcombineren van Duitsland tot voorbij de penaltystip, zonder zelfs de dreiging van buitenspel.
Thomas Müller snapt nu nog niet waarom hij vrij kon staan bij een corner, maar dat ie vrijstond was de organisator blijkbaar ontgaan. Je kan ook niet op alles letten natuurlijk. Iedereen een mannetje, je eigen man, de bal, het is me nogal niet wat.
Ook een noviteit was het niet meelopen met Schürrle uit een ingooi, die vervolgens keihard en ongedekt binnenschoot.
Twee welgemikte, doch onbestrafte ellebogen op WK-topschutter aller tijden Miroslav Klose, het behoorde allemaal tot het veelzijdige palet van deze opvallende verschijning.
De 1-7 zielige vernedering was het schrijnende resultaat van de niet door enige zelfkennis gehinderde stripfiguur.

Het bleef niet bij deze eenakter.
Tegen Oranje, in de schlemielenstrijd om een bronzen hanger, wist David Luiz zijn balzaal vol blunders nog aan te vullen met een schitterend op Daley Blind teruggelegde kopbal: 0-2.
Vanaf de achterlijn.
Luiz werd niet gehinderd.
Wat moet hij hebben gedacht?
Dat hij niet alleen om zijn 348 votsers over zij- of achterlijn herinnerd wilde worden?
Dat PSG wel degelijk ook een voetballende verdediger had aangekocht?
En hij daarom de bal niet tot corner verwerkte?
De nieuwe, typisch Braziliaanse, tegenaanval op de penaltystip zou starten?
En dat niemand, ook zijn moeder niet, hem begreep?
Gelukkig voor David Luiz is er eentje die hem wel begrijpt.
Zijn collega bij zijn nieuwe club.
Zlatan Ibrahimovic.
Zelfverklaarde bad boy.
Lekker gek ook.
Schoppen ze samen een teamgenoot op de training in elkaar.
En daarna kijken ze in elkanders holle ogen.
En zien niets.
Sick minds think alike.

ORANJE

Oranje zegevierde met 0-3 op de grootmacht van weleer.
Het bewees Brazilië, ooit Goddelijke Kanaries, nu manke papegaaien (© John Vink), een grote dienst.
Zij moeten zichzelf opnieuw uitvinden.
Voetballers genoeg.
Weg met dat verfoeide resultaatvoetbal.
Zonder resultaat blijft er niets over.
Dat mag Oranje zich ook gaan afvragen.
Inzet is mooi, nu weer gaan voetballen.
Het kan samengaan.
Daarom staan onze Oosterburen in de finale.

LIJSTJE (II)

Terug naar het lijstje.
David Luiz eenzaam bovenaan.
Op twee toch onze bewierookte arbiter, de aimabele grootgrutfiliaalhouder uit Twente, Björn Kuipers.
Wie een wedstrijd affluit middenin een nakend doelpunt, zoals Karim Benzema overkwam in de dying seconds van Frankrijk - Zwitserland, is echt alleen maar met zichzelf bezig.
Nooit, maar dan ook nooit is vier minuten extra tijd ook exact vier minuten, maar onze debiel met fluit hield zijn ogen op zijn chronometer en zag dat het tijd was.
En toen werd de top 2 een driemanschap.
Waar de twee voorgangers uiteindelijk werden afgerekend op hun blunders in het veld, daar voegde nummer 3 een nieuwe dimensie toe aan het lijstje: kleinzieligheid.
De vaderlandse pers had hem niet de hemel in geschreven.
Geen lauweren voor hem.
Weer een flets eindtoernooi.
Hij startte zijn afsluitende interview van het WK met wij.
Hij acteerde de teamspeler en aanvoerder door over de jongens te praten.
Kroop nog even in het lillende wit van Van Gaal door de trainingen te roemen.
En toen kon hij zijn werkelijke karakter niet langer meer verbergen.
Het moest eruit.
Pierre had hem niet goed gevonden.
En had dat gezegd.
En dat mocht hij niet zeggen over hem.
Dat mag niemand.
De ware aard kwam naar buiten.
Er zit geen I in TEAM.
Maar wel in Robin van Persie.
Twee zelfs.
Wat een engerd.
Met stip naar I.