Ik weet niet hoe het U vergaat, waarde lezer(es), maar de finale moet kunnen.
Dit is geen polonaisepraat, maar gebaseerd op de feiten.
Laten we deze eens langslopen.
De volgende tegenstander is Costa Rica.
Diens voorhoede bestaat uit een jongeling (Campbell) die in de eerste wedstrijd Uruguay overrompelde, maar sindsdien eigenlijk geen potten meer heeft gebroken en de ons welbekende Bryan Ruiz. Dat is geen wereldtop.
Dat heeft Oranje defensief gezien ook niet, maar vijf man moeten toch deze twee spelers aan banden kunnen leggen.
Stel hier tegenover Robben, Sneijder, Van Persie en/of Huntelaar en de zege is binnen.
Er vanuit gaande dat Argentinië weet te winnen van Zwitserland treffen wij de gauchos in de halve finale.
Op Messi en Di Maria na vertoont de albiceleste een broddelwerk waarvoor de f-pupillen bij Uw lokale amateurvereniging voor straf rondjes zouden moeten lopen.
Afgezet tegen de potentie op papier van de tweevoudig wereldkampioen, uiteraard.
Messi is niet kalt te stellen, dat blijkt deze Mundial, maar dat is Robben evenmin.
Allebei een doelpunt.
En Di Maria dan?
Dirk, in interland 102, voor de eerste 30 meter, daarna Janmaat, in combinatie met een uitstappende De Vrij.
En Lavezzi?
Zabaleta?
Hallo, je komt niet zomaar in een WK-finale, daarvoor zal iedereen diep moeten gaan.
Wij hebben Sneijder.
Van Persie.
Huntelaar.
Wij hebben ook elf spelers.
Het kàn.

En het kan ook zomaar afgelopen zijn.
We gingen pas voetballen toen Mexico 0-1 scoorde.
Dat was in de 47e minuut.
Ik zei letterlijk tegen dochterlief naast mij op de bank: als er dan toch gescoord moet worden door de tegenstander, dan maar zo vroeg mogelijk.
We hadden nog tijd.
Depay kwam erin.
Dat bleef bij rendementloos gerommel, maar het gameplan veranderde.
We gingen zelf voetballen in plaats van tegenhouden.
Spelen in plaats van gokken.
Het lot in eigen hand nemen in plaats van hopen.
De switch van verdedigen naar aanvallen is de succesfactor van Oranje dit WK.
Maar dat vertaalde zich pas uit in klinkende munt op drie minuten voor tijd.
Vele tassen waren al gepakt en toen dreunde Wes, de vuile meters makende muilezel op het middenveld, met een prachtige wreeftrap de gelijkmaker binnen: 1-1.
En zorgde Robben voor de zege, via een onberispelijke strafschop van Huntelaar.
2-1.

Om de bondscoach te parafraseren: zij wij nou zo goed of zijn hun nou zo slecht?
Wij zijn niet zo goed en zij niet zo slecht.
Maar wij spelen in geleende tijd.
En daar doen we ons voordeel mee.
We hadden er volgens de kenners al lang uit moeten liggen.
In plaats daarvan is Spanje in rouw.
Italië, Engeland, Portugal, Uruguay, Mexico, we hadden ze allemaal wel verder in het toernooi ingeschaald.
Ook zij zitten thuis.
Wij niet.
Onthoud: geleende tijd.
Dan is het WK iedere dag een stuk leuker.