De 5-1 overwinning was het beste wat Oranje kon overkomen.
De 5-1 afstraffing was het beste wat Spanje kon overkomen.

We kunnen nu wel met zijn allen dronken van geluk aan de praalwagen gaan hangen, maar met een defensie uit de Eredivisie op een WK de netten schoonhouden is geen sinecure. Helemaal niet als de arbitrage als volbloed Blatter-handpoppen hun Qatargage met verve verdienen. Kijk de beelden maar terug, nep-Braziliaan Diego Costa zet zijn voet expres op het glijdende onderstel van De Vrij et voila, quelle surprise, een strafschop! Een dag eerder tijdens de ouverture van het WK brak de Japanse fluitraaf de ban voor het schutterende thuisland door in de totaal ongeloofwaardige val van Fred (Fredzj op zijn Braziliaans, volgens de NOS-commentator) te willen tuinen: strafschop. Vroeger kon alleen Lothar Matthăus omhoog vallen, heden ten dage kan ieder zichzelf minachtende spits dergelijke capriolen ten uitvoer brengen en, helaas, met een redelijk succesratio. En dan de kapitale blunders die het addergebroed in het zwart ten nadele van Mexico durfde af te vlaggen. Chinga tu madre is het enige wat in mij opkomt.

Afijn, U heeft de wedstrijd zelf gezien. Arjen Robben was ongehoord goed, trok sprints waar hij zes jaar geleden nog gegarandeerd de hamstrings bij zou afscheuren, Van Persie zijn topscorersimago verder uitbouwde met een bizarre lobkopbal en een opportuun doorjagen op een, overigens knullig prutsende, Casillas. Een pass door het hart van het speelveld van kleine veldheer Sneijder over 50 meter, over de grond, in de loop op de naar zijn zes doorschakelende Robben die vervolgens magistraal het Spaanse centrum volledig tot wanorde dribbelde en scoorde.
Superlatieven kom je tekort bij deze pot, die qua voltage en wattage tot een amperage kwam waarmee men een complete favela van elektriciteit kon voorzien. Vertrouwen tanken is het nieuwe adagium voor de vele eindtoernooidebutanten die de Oranjeselectie herbergt. En de tank zit tjokvol.

Wat een geluk voor bondscoach Del Bosque dat Oranje zijn ploeg op de pijnbank legde. Want hoe wissel je spelers die Europees-Wereld-Europees kampioen zijn geworden? De spelers zelf, de pers, het Koningshuis en de groenteboer op de hoek, allen zouden de Spaanse keuzeheer geen blik meer waardig gunnen. Pek en veren wachten op de man die Casillas, Xavi, Torres, Pique, ach, wie eigenlijk niet (Iniesta) van een vroegtijdig afscheid van het nationale tricot bewerkstelligt. Juist door de afgang is er voor Del Bosque een uitgelezen mogelijkheid ontstaan om de Spaanse furie van nieuw bloed te voorzien. Een belegen moeke, tikkend als een pendule op een tempo waar een Gregoriaans koor bij in slaap zou vallen, dat was het spelbeeld van Spanje.
Er klopte niets en het bleef niet kloppend.

Natuurlijk moet Spanje niet worden afgeschreven. Sterker nog, als we hen nogmaals zouden treffen zou ik amper een stuiver voor de kansen van Oranje geven, want eerlijk is eerlijk, het spel van Oranje is gebaseerd op de individuele kwaliteit van de Grote Drie. Komen zij er niet aan, dan is het snel gebeurd met 5-3-2. En dat is toch een grote gok die Van Gaal neemt, om het spel op te offeren aan kansberekening.
Ik weet dat ik geen vrienden maak met de afsluiter, maar ik heb dit soort voetbal eerder gezien.
Bij de leerling die een meester werd.
José Mourinho.
No way, José.
Way.