Michael Spinks werd ooit in 91 seconden knock-out geslagen door Mike Tyson.
Een combinatie van een slag naar het hoofd, waardoor Spinks zijn arm ophief om de klap te blokken, waardoor de lever een split-second onbeschermd werd. Fataal, bleek later, toen Iron Mike hem vol op de lever raakte. Spinks voelde het einde reeds naderen en kwam in een uiterste wanhoopspoging naar voren stormen. Hij trachtte Tyson met een rechtse hoek te raken, Tyson dook eronder door een ramde met een doffe sloopkogelvuist vol op de kaak van Spinks. Deze zeeg ineen als een zak aardappelen.

Nu spreken beelden meer dan woorden en zeker het bovenstaande is aan te raden om nog eens op YouTube te bekijken.
Wellicht een nog sprekender voorbeeld van neergaan op een mokerslag van ex-heavyweight champion of the world Mike Tyson betreft een scene uit de film The Hangover. Tyson speelt in deze komedie zichzelf en hoekt de bebaarde sukkel met een razendsnelle rechtse neer. Het is eigenlijk een godswonder dat de knaap nadien nog het levenslicht mocht aanschouwen, U en ik zouden waarschijnlijk een dergelijke dreun niet meer navertellen.

En wat heeft dit allemaal met voetbal te maken?
Van alles.
Lees verder.
De snelheid waarmee een lichaam de grond zal raken uit erecte positie is afhankelijk van de spierspanning en de wil van het lichaam. Net zoals een mens zichzelf niet kan laten verdrinken (hij zal dus automatisch gaan tegenstribbelen), zo kan hij ook niet bewust zichzelf makkelijk laten vallen; het lichaam poogt zichzelf overeind te houden. Daar is dus wilsovereenstemming tussen lichaam en geest voor nodig.

Tenzij de geest wordt uitgeschakeld, door een beuk van Mike Tyson bijvoorbeeld.
Of je bent een keeper, dan is mijns inziens altijd de geest uitgeschakeld.
Dit relaas gaat echter niet over keepers, maar over een spits.
De spits van FC Groningen.
Genero Zeefuik.
Zeefuik heeft het postuur van een zwaargewicht bokser en ik vrees een dito gewicht.
Geen kleine jongen dus.
Zijn trainer Robert Maaskant omschreef hem reeds eerder als een dikke, ouderwetse Surinamer.
Dat dikke geloof ik direct.
Of ie ook een ouderwetse Surinamer is, daar moet ik Maaskant dan maar op zijn woord geloven, al heb ik geen idee wat een ouderwetse Surinamer behelst.
Dik? Zwart? Dom?
Ik roep maar wat, hoor.
Of is dat typisch Nederlands?
Ik vrees van wel.

Afijn, afgelopen weekend speelde FC Groningen tegen Roda JC. Op een diepe bal raakt Zeefuik in een sprintduel gewikkeld met zijn tegenstander. Deze legt een enkele vinger op zijn schouder en Zeefuik stort ter aarde alsof hij op dat moment door een hoek van Tyson wordt getroffen. Beide benen verlaten op hetzelfde moment het contact met het veld, alsof een zeis zijn enkels simultaan doorklieft. Dit is het moment waarop hij had gewacht. Hij was er klaar voor. Contact? Dan ga ik neer! Als een door de maffia omgekochte bokser.
Scheidsrechter Wiedemeier, al jarenlang een prutser in het zwart, stinkt er met beide ogen in en stuurt de Roda-verdediger met rood van het veld.
Het is Zeefuik gelukt om iemand een kaart aan te smeren, sterker nog: het veld uit te laten sturen.
Maaskant lacht in zijn vuistje.
Dan heeft ie toch nog iets aan Zeefuik.
Want voetballen kan ie niet en scoren nog minder.
Zes schamele doelpunten bij NEC vorig seizoen.
Eentje bij PSV tegen Willem II, het jaar daarvoor.
Maar in plaats dat hij dagelijks keihard werkt aan zijn opzichtige manco, het maken van doelpunten, traint hij in het zo naturel mogelijk vallen.
Eén bonk spieren en blubbervet van 92 kilo.
Gaat naar de grond na vluchtig contact met een lelietje-van-dalen.
Ik word er schijtziek van.

Ik heb jaren Arthur Balk mogen zien voetballen in de spits. Zelfde kaliber, een mastodont van spieren en aangeboren vet. Bleef altijd overeind, ondanks de vele schoppen. Een trainer die teveel in resultaat dacht vond dat Balk zich te weinig liet vallen.

Het feit dat Balk nu in deze column genoemd wordt betekent dat hij zich gelukkig nooit voor zulke rotzooi heeft laten lenen.
Chapeau, Art.
Op een dikke, ouderwetse spits.